Vandaag maakt Hugo zich op voor een etappe van 33 km naar Saint-Alban-sur-Limagnole en verlaat daarmee het departement Auvergne om dat van Languedoc-Roussillon binnen te gaan.
Voor zijn vertrek neemt hij afscheid van de Franse, Australische en Canadese dames die hij nu al een aantal dagen regelmatig tegenkomt. Doordat hij vandaag wellicht meer kilometers zal afleggen dan zij, is de kans groot dat hij ze niet meer zal tegenkomen. Voor het eerst wenst hij iemand 'buen camino', zich daarbij plots bewust van de diepe betekenis en de volle inhoud ervan. Ook de aanwezige dames beseffen het blijkbaar op hetzelfde moment en beantwoorden deze groet sereen met dezelfde woorden. 'Afscheid genomen van de meeste dames. Beun camino is magische wens die meerdere dimensies tegelijkertijd aanspreekt wanneer met de juiste intentie uitgesproken. Af en toe geeft het leven een geheimpje prijs. La vie est belle !'
Hugo vertrekt rond 7:50 en houdt er van in het begin stevig de pas in. 'Ik had vandaag echt zin om eens goed door te trekken. Ik heb veel pelgrims die vroeger dan mij vertrokken zijn, weer voorbij gestoken. Vandaag waren er veel Zwitsers op de weg, zelf één met een hondje. In het voorbij steken blijf ik wat hangen en babbel ik wat met de mensen en na een minuut of 5 ben ik weer weg.'
Hugo komt al vroeg aan in Saint-Alban-sur-Limagnole en bij het inschrijven in de gîte d'étap Le Penote vraagt de gastvrouw al lachend of hij vandaag autostop gedaan heeft . Er zijn maar 3 bedden in deze kleine gîte en Hugo deelt de kamer met een Duits koppel 'op leeftijd', Helmut en Lotti genaamd. Hugo moet natuurlijk direct denken aan de Vlaamse Helmut Lotti, die deze mensen ook niet onbekend is.Hij doet inkopen in het dorp en 'ik heb me zelf getrakteerd op een fles douchegel en komaf gemaakt met dat gefoefel met al die kleine stukjes zeep. Nu ik mijn tent teruggestuurd hebt, kan ik die 250gr er wel weer bij.' 's Avonds maakt hij met de laatste pasta die hij nog bij zich draagt van in Marigny-l'église (en die Hubert en Bob nog zijn gaan kopen voor hem, zie etappe 29) een pastaschotel. Bij een glaasje wijn praat hij 's avonds wat bij met zijn kamergenoten.
'Vandaag had ik veel energie, ik had het gevoel dat ik tot het eind van de wereld kon lopen, wat ik in feite wel aan het doen ben :-). Wat niet wil zeggen, dat ik thuis niet mis, ik mis wel altijd iets. Als 'thuis' er niet meer is, voel je dat ook in alles. Maar ik kan mij enorm optrekken aan de kleine dingen die gebeuren in contacten. De Weg is iets zeer speciaals.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten