Opnieuw heeft het gans de nacht geregend. 's Morgens twijfelde Hugo of hij wel zou vertrekken want een 2e dag in de gietende regen doorbrengen, sprak hem niet echt aan. Maar aangezien het nu eerder smeltende sneeuw is en het niet te koud is, vertrekt hij al om 7:30 richting Lavoine, gelegen op een hoogte van 900m en 18 km verder. Eens goed en wel op pad begint het te sneeuwen en ook de weg gaat altijd maar in stijgende lijn. 'Het was altijd maar omhoog en hoe hoger hoe meer sneeuw. Op den duur zat ik in een echt sneeuwlandschap. In het bos lag er wel 20 à 30 cm sneeuw en was er een dichte mist. Het was echt ploeteren om vooruit te geraken'. Gelukkig was de GR zeer goed aangegeven, 'er waren overal nieuwe merktekens aangebracht, maar de oude hingen er ook nog. En dat kwam goed uit, want als je nu misloopt, wordt het echt gevaarlijk. Het enige wat je doet, is staren naar die markeringen.' Op een bepaald moment hoort Hugo enorm veel lawaai, maar hij kan het niet echt thuisbrengen. Aangezien het aanhoudt, probeert hij uit te zoeken van waar het komt. 'Raar, maar het kwam gelijk van boven, in de lucht dus. Plots kwam ik op een meer open plek en dan zag ik dat het windmolens waren. Ik stond er op 50m van, maar door de mist kon ik ze gewoon bijna niet zien. Ik wist niet dat die draaiende wieken zoveel lawaai maakten'.
Rond 14:30 bereikt hij eindelijk Lavoine. Hij komt er een auberge tegen en trakteert zichzelf op een pintje. Blijkt dat de eigenaar deze zaak nog maar 10 dagen uitbaat. Hugo informeert of hij hier ook warm kan eten en belooft de man dat hij er vanavond komt eten.
Dan is het nog ongeveer 2 km verder stappen naar de gîte in 'Foyer de ski de Fond du Montoncel'. Hij wordt er hartelijk ontvangen door een koppel. De man zegt al vrij snel 'En, morgen ook naar Chabreloche, zeker ?' Als Hugo daar bevestigend op antwoord, schudt hij zijn hoofd. Dat zal niet gaan, op de Puy du Montoncel (1287m) ligt er sneeuw tot kniehoogte, het is dan ook onmogelijk om via de GR vanuit Lavoine in Chabreloche te geraken. Gisteren heeft de man nog 2 pelgrims met de auto naar Chabreloche gevoerd. Het is ofwel deze optie ofwel een dag afwachten. 'Heb gekozen om een dag te wachten en dan te zien', smst hij.
's Avonds gaat hij, zoals beloofd, eten in de auberge in Lavoine en het geluk is met hem want hij kan meerijden met de vrouw van de gîte, die ook die richting uitmoet. Hij is er de enige gast en de waard legt hem echt wel in de watten. De 'plat du jour' blijkt een riant 4 gangen-menu te zijn. 'Ongelooflijk ! 't was zeer lekker en vooral zeer veel. Maar geen probleem want ik was scheel van de honger'. Hij wandelt op zijn gemak te voet terug naar de gîte waar intussen nog 2 Vlaamse pelgrims uit Hoogstraten toegekomen zijn. Ze vertelden hem dat ze zijn sporen in de sneeuw gevolgd hebben en zo makkelijker de weg vonden in het bos. Ze konden zelf zien waar hij getwijfeld had en teruggekeerd was. Deze mannen, 2 schoonbroers, kunnen het zich niet veroorloven om hier een extra dag te wachten en bekijken hun kaartmateriaal om een andere oplossing te zoeken. 'Nu ik gegeten had en al wat meer op mijn gemak was, had ik een klaardere kijk op de situatie . We hebben het nog eens besproken met de man van de gîte en volgens hem moet het wel mogelijk zijn om rond de Col te gaan via de gewone wegen. Het is wel wat afwachten wat betreft de staat van de wegen, want we zitten hier op de scheiding van 2 departementen, het ene departement ruimt de wegen en het andere niet. Ik ga morgen toch ook aanzetten en dus niet via de GR, maar via de gewone kleine banen. Het is dan wel zeker 25 km ipv 18, maar mijn voeten doen het momenteel zeer goed.'
Hugo slaat de 2 mede-pelgrims een beetje gade en merkt op dat als je met 2 bent er direct een eiland gevormd wordt. 'Dat is niet goed of slecht, het is gewoon anders en het gebeurt bijna automatisch. Door alleen te zijn, verlies je wat aan ego en daardoor komt je kwetsbaarheid meer op de voorgrond en het is juist die kwetsbaarheid die deuren opent. Je ziet en je voelt veel meer. Maar je betaalt er wel een prijs voor, je moet het alleen doen.
 |
| en zoeken naar markeringen... |
 |
| 'Foyer de ski de Fond du Montoncel' |
alleen zijn is inderdaad een super ervaring die veel mensen niet aandurven maar die je zoveel rijker maakt. en weken alleen zijn heeft hetzelfde effect in het kwadraat. ik heb tot in St clement de tocht alleen gedaan en heb het me geen seconde beklaagd;
BeantwoordenVerwijderende pelgrim die hugo voorging
mark