We worden wakker met het geluid van de regen op de Veluxramen ....
Maar veel tijd is er niet om daar bij stil te staan, Hugo wil op tijd vertrekken en begint al vroeg in te pakken zodat we al om 8 uur aan de ontbijttafel zitten. Na een zeer verzorgd Frans ontbijt, een praatje met de gastvrouw, het maken van zijn lunchpakket en de uitgebreide voetverzorging, vertrekken we met de auto richting Bourbon-Lancy zodat Hugo vandaag zijn etappe kan starten aan het punt waar hij ons eergisteren ontmoette.
Eerst verkennen we de weg zodat Hugo straks weet hoe hij van in het centrum richting Saligny-sur-Roudon, het einddoel van de etappe, moet wandelen. Omdat het nog steeds regent - gelukkig wel minder hard - besluit Hugo om nu al zijn regenbroek aan te doen. Na afscheid van Aaron, wandelen we met ons twee vanaf 'Bar le 1900' door de centrumstraatjes naar het rondpunt waar hij straks verder zal gaan. Het feit dat het eindelijk zo ver is, heeft Hugo precies weer nieuwe energie, zijn bedrukte stemming is wat verdwenen. Op het rondpunt is er een 'papeterie', waar ik voorstel om een nieuw schriftje te kopen - zijn dagboek valt bijna uit elkaar en gisteren vonden we hiervoor geen oplossing. We vinden vrij snel wat we moeten hebben en kopen er meteen ook een kaftje bij om de levensduur van dit schriftje toch enigszins te verlengen, want in de rugzak ziet dergelijk materiaal toch wel af. Omdat het nog steeds regent, beginnen we in de winkel zijn rugzak te openen en op te bergen. Dat trekt natuurlijk enige aandacht en zowel de winkelbediende als de klanten stellen nieuwsgierig vragen. Als ze horen dat Hugo al te voet vanuit België komt, kijken ze verwonderd - sommige bewonderend - toe. Een leuke ervaring die ook wel moed geeft, om aan dit nieuw hoofdstuk te beginnen.
We wandelen nog wat samen verder en dan komt het afscheid. Een speciaal moment : weten dat je mekaar voor de volgende 2,5 maand niet meer zult zien én voelen, weten dat je elk aan een nieuw hoofdstuk begint met nog vele onbeschreven bladen. En toch mekaar laten gaan, mekaar loslaten in volle vertrouwen om de ander te laten ervaren. Het afscheid is dan ook helemaal anders dan bij het vertrek, het is evenwichtiger en meer gedragen. Wellicht omdat we beide al een invulling kunnen geven aan het verwijderd zijn van mekaar en omdat we weten dat we mekaar snel weer zullen horen. We wuiven mekaar uit tot Hugo verdwijnt in een zijstraatje ...
 |
| Ontbijt in Conrat |
 |
| Voetverzorging voor vertrek |
 |
|
En enige minuten later ontvangt hij een supporterende sms van Dirk. Een ideale timing.
En zo kan Hugo al wandelend zijn gemoed weer op peil krijgen. Enkele uren later verstuurt hij een sms 'La vie est belle ....', een teken voor het thuisfront dat alles goed zit. De mooie etappe van 22 km verloopt verder vlekkeloos en rond 16:15 komt hij aan op de chambre d'hôtes in Saligny-sur-Roudon. Het is eigenlijk een paardenfokkerij, gerund door een Zwitserse en een Duitse dame, die daar bovenop nog een Nederlands spreken ook. Ze fokken een Pools ras, gekend om zijn volgzaam en gemakkelijk karakter. Hugo, die een intens paarden-verleden heeft, herkent meteen dat hij hier bij 'écht paardenvolk' terecht gekomen is en het raakt hem misschien wel meer dan hij kan beseffen. Hij rust wat uit in de mooie gîte en 's avonds eet hij samen met de 2 dames. 'Maar het contact was niet super. Ik was niet in een gevende stemming'. Toch stellen ze hem ook hier de vraag waarom iemand dat doet 'te voet naar Santiago gaan'. Hugo weet intussen maar al te goed dat op een dergelijk vraag geen pasklaar antwoord kan gegeven worden. 'Iedereen heeft zijn reden, ieder gaat zijn weg. Er zijn altijd heel wat redenen. En er zijn dan nog eens vele redenen die je niet beseft en die je maar te weten komt als je de weg gaat.' Op het einde van de avond raden deze dames hem aan een boek te schrijven. 'Misschien .... maar als het ooit zover komt, zal het niet oppervlakkig zijn en zal ook de innerlijke mens aan bod komen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten