's Morgens vertrekt de ene pelgrim na de andere verder op zijn of haar weg. Hugo vertrekt rond een uur of 8 en al vrij snel wordt hij overdonderd door de schoonheid van de natuur. Als hij stopt om een SMS te sturen, drukt een mede-pelgrim zijn gevoel perfect uit 'il faut le partager.'
Het wordt : 'De schoonheid van de natuur is hier niet voor te stellen. Op weg naar Saugues of verder. La vie est belle ...!'
Onderweg komt hij al vrij snel een aantal dames van gisteren tegen, onder andere de Duitse, de Australische, de Oostenrijkse en die van Quebec. Hij ontmoet er ook een Fransman die met een karretje wandelt. Omdat de man last heeft aan zijn rug en het vandaag een zware etappe is, heeft hij deze keer zijn bagage meegegeven met het transport 'want hier zijn overal firma's die voor het transport van rugzakken zorgen. ' Hugo loopt een eindje samen met deze man, die duidelijk inzit met het lot van de vrouwen achter hem. En inderdaad, Hugo had in het passeren het ook al gemerkt dat ze een veel te zware rugzak meetorsen. Zo weegt de rugzak van het 23-jarige Duitse meisje wel 18 kg, 'dat is om problemen vragen, natuurlijk.' De man stelt voor om te wachten op de dames en hen te helpen. Hugo, die eigenlijk liever zou doorstappen, voelt zich moreel verplicht om ook te stoppen 'want die man die zelf al last heeft van zijn rug, doet dit wel.' Toch wijst de Oostenrijkse vrouw het aanbod om haar rugzak in het karretje te leggen van de hand. Ze wandelen dan maar samen in groep verder en pauzeren even om aan een fontein hun flessen met fris water te vullen. 'En dan zie ik die Oostenrijkse haar fles helemaal vol doen, terwijl ze nog 3 liter water in haar rugzak heeft voor een etappe van 14 km, allemaal extra en nutteloos gewicht. Dat is nog niet echt mee zijn met de zaak, volgens mij. ' Na deze pauze beslist Hugo, die echt zin had om door te zetten 'want mijn fysiek is tenminste 10 keer zo goed of als ik thuis vertrok', om aan zijn eigen tempo verder door te stappen. Hij wuift de groep uit en begint te marcheren. Maar ... op de één of andere manier moet hij een markering gemist hebben en vervolgens een verkeerde gevolgd hebben want een kwartier later wandelt hij de groep die hij daarnet achterliet terug tegemoet. 'Dan wist ik direct dat ik deze toevalligheid niet over het hoofd mocht zien en ben dan maar bij de groep gebleven.' Het is dan nog ongeveer 10 km tot Saugues en onderweg wordt er veel gebabbeld. 'Je loopt nu eens bij die persoon en dan weer eens bij een ander. Het is niet zo dat je de ganse tijd in 1 cluster loopt.'
In de namiddag komt Hugo aan in Saugues. Een stadje gelegen op de flanken van les Monts de la Margeride op 960m hoogte en op de scheiding van 3 departementen : la Haute-Loire, la Lozère en le Cantal. Hij gaat er eerst naar de Post om zijn tent huiswaarts te sturen, 'het is een zekerheid die je niet wil loslaten, maar nu is het een zekerheid die echt niet meer nodig is. En 't is natuurlijk ook een goede kilo minder om mee te dragen.' In het postpakket zit ook een briefje met een recepte en informatie over bedwantsen, een klein parasitair insect die vooral in slaapvertrekken leeft van het bloed van mensen. Een beet van zo'n beestje kan huidirritatie veroorzaken. Op de camino francés is het een algemeen voorkomend fenomeen in de refugio's, maar blijkbaar dus ook al op de Via Podiensis. De Oostenrijkse dame, die ooit ook hospitallero van een refugio was, gaf Hugo een recept voor een afdoend middeltje tegen deze ongewenste bezoekers. Een oproep aan het thuisfront om dit mee te sturen met het volgende pakket.
Hugo regelt zijn overnachting en doet nog wat inkopen in het dorp zodat hij vanavond niet uit eten moet gaan, maar zelf iets kan klaarmaken. Hij overnacht in de gîte communal Le Margeride waar ook de Oostenrijkse dame van gisteren verblijft. Dit keer zijn het kamers met 2 bedden. 'En ik lig toch wel op één kamer met die Spanjaard, waar ik bij het vertrek in Le Puy nog tevergeefs een gesprek mee probeerde aan te knopen. Dat moet weer lukken.' Hugo had gemerkt dat er in het centrum ook een 'accueil pèlerin' is. Ondanks het feit dat hij in de gîte reeds een stempel kreeg, wil hij daar ook nog eens naar toe omdat hij vermoedt 'dat het daar een mooie ging zijn'. Hij neemt zijn carnet en wil de Spanjaard meevragen. 'Dat was me nog al wat, 't was op den duur met gebarentaal maar ik heb hem toch meegekregen.' En het vermoeden van de stempel blijkt juist te zijn 'die van de parochie is een hele mooie.'
'Door u voortdurend te verplaatsen, maak je aanspraak op de schoonheid van de wereld. En het contact met al die verschillende nationaliteiten, maakt je als mens toch rijker.'
'Alles is nu ook veel zekerder, je maakt u minder zorgen in een slaapplaats en als je eens je etappe versnelt, kom je weer allemaal nieuwe pelgrims tegen. Ik heb hier dikwijls ne keer leute, in situaties die gebeurd zijn en als mensen in staat zijn om geen hoge borst op te zetten. Op de camino is er minder ego aanwezig en dat vind ik altijd plezierig.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten