Etappe 9 : La Capelle - Etréaupont - Sorbais

Zondag, 11 maart 2012

Dankzij zijn vuurtje kan hij de dag beginnen met een lekker tasje thee. Wat een luxe !
Even later komt meneer Courbet van de gemeente even langs en nodigt Hugo uit om mee te komen. De man en zijn vrouw bieden koffie en eten aan. Het wordt een gezellig treffen. Als Hugo duidelijk maakt dat hij graag een stempel wil hebben voor in zijn stempelboekje, blijkt dit in eerste instantie niet zo evident, want het is zondag en 'le mairie' is gesloten.
Dan wordt er gebeld naar de secretaris van een plaatselijke vereniging. Meneer Courbet vergezelt Hugo tot bij 'de secretaris'. Ook die man is zeer gastvrij en haalt eten en drinken aan. En met enige plechtigheid wordt de stempel in zijn pelgrimsboekje gezet.
De heren geven Hugo ook nog 2 adressen mee in La Capelle - de voorziene eindbestemming van vandaag - van mensen die hem zeker verder kunnen helpen om slaapgelegenheid te vinden. Dus vol goede moed en met een stralende zon, vertrekt Hugo op stap richting La Capelle. Een etappe van ongeveer 20 km dwars door 'le Forêt du Nouvion', een bos waar veel everzwijnen zitten.

Nu hij de GR122 niet meer volgt, komt het km-tellertje dat hij van Erwin meegekregen heeft goed van pas. Zo kan hij de afstand van zijn nieuwe etappes toch wat inschatten.

Rond 14 uur is hij al op zijn bestemming, dus hij heeft stevig doorgestapt.
Als hij in La Capelle aankomt, krijgt hij niet direct een positief gevoel bij deze stad.
Als hij bij het eerste adres dat hij meekreeg aanbelt, is de vrouw aanvankelijk heel weigerachtig. Gelukkig is haar man iets milder en nodigt hij Hugo binnen uit voor (alweer) een tas koffie. Helaas hebben deze goede mensen niet direct een idee waar Hugo zou kunnen overnachten. Ze verwijzen hem naar 'les pères du sacré coeur'.
Dus met zijn hele hebben en houden, trekt Hugo daar naar toe. Maar het zondag en ook 'les pères' zijn op stap. Dus op naar het 2e adres, maar ook daar geeft niemand thuis.
Dan maar terug naar het eerste adres, waar deze mensen intussen ook niet meer thuis zijn.
Dus - allemaal te voet ! - terug naar 'les pères'. Die zijn nog steeds niet thuis, maar via een stevige duw aan de poort, geraakt onze pelgrim toch naar binnen. Daar ontmoet hij een man die een nogal afstandelijke houding aanneemt en meedeelt dat hij geen 'père' is en dus niet kan beslissen of er kan overnacht worden. 'Kom maar eens terug als les pères thuis zijn', is zijn advies. Dus terug naar het dorpen intussen wat eten. Na een uurtje terug naar 'les pères'. Nog steeds niemand thuis. Aangezien de voeten nu toch wel pijn beginnen doen van al die nutteloze kilometers, besluit hij in de tuin van 'les pères' wat te rusten en daar te wachten tot de heren thuiskomen. Na een hele tijd gaat er een deur open en komt er een priester op Hugo af. De man vertoont geen uiterlijke tekenen van 'vriendelijkheid' of 'gastvrijheid'.  Dus maar weer uitleggen dat hij een 'pèlerin' is op weg naar 'Saint-Jacques de Compostelle'.  Maar helaas, de priester maakt met de nodige afwijzing in zijn stem en houding duidelijk dat er geen plaats is voor een pelgrim.

Uiterlijk vriendelijk, maar innerlijk kokend en zonder nog een woord te zeggen, pakt Hugo zijn rugzak en verlaat het domein. Al die kostbare tijd verloren in La Capelle voor niets !
De discrepantie tussen het gevende van de gewone mensen (die soms al niet veel hebben) en deze geestelijken is schokkend. Zij die het voorbeeld zouden moeten geven, doen niets voor een pelgrim. Door deze ervaring heeft Hugo zoveel adrenaline dat hij met een stevige stap - de pijn van de blaren voelt hij even niet - naar het volgende dorp Etréaupont, ongeveer 8 km verder, stapt.  Intussen begint het donker te worden, dus hoogtijd om een slaapplaats te vinden.  In Etréaupont staat een groot bord met een verwijzing naar een camping met de vermelding 'ouvert'. Maar helaas, bij aankomst is het 'fermé'. Dan maar terug naar het enige hotel van Etréaupont, maar ook hier 'fermé'. Terwijl hij rondloopt in dit kleine dorp stopt en de straat oversteekt, stopt een auto voor hem en het is toch wel de man die 'geen père' was van in La Capelle. Toeval of niet ?  Hij draait het raampje van zijn auto open en verzekert Hugo dat hij "hier wel iets ging vinden". Zou hij intussen wroeging gekregen hebben ?
Fin, uiteindelijk verwijst een dametje Hugo naar een chambre d'hôtes in Sorbais.
Een gehucht 2 km terug. Omdat hij genoeg heeft van nutteloze kilometers, vraagt hij of dit open is, maar daar kan ze helaas niet op antwoorden. Dus met lood in zijn schoenen en al heel erg moe, trekt hij naar Sorbais. En daar eindigt de lijdensweg. De eigenaars van chambre d'hôtes Le Bocage vangen Hugo heel goed op.
Hij is op stap geweest van 10 uur 's morgens tot 20 uur 's avonds. Maar de adrenaline van La Capelle zit nog in zijn bloed en zijn stem is om 23 uur 's avonds nog fris en monter.
Hij kan gebruik maken van de computer van de eigenaars en stuurt zijn foto's door.

Wat begon als een gemakkelijke en zonnige etappe eindigde in een zware en lange etappe van meer dan 35 km.  Maar hij heeft er alweer een wijsheid bij : "Nu kan ik de armoede van de kathedralen nog beter plaatsen tegenover de rijkdom van de gewone mens".

De vriendelijke uitbaters van chambre d'hôtes Le Bocage in Sorbais