zaterdag 31 maart 2012

Etappe 26 : Bessy-sur-Cure

Vrijdag, 30 maart 2012

Rond 8:20 zijn Mieke en Hugo vertrekkensklaar voor de volgende etappe.
Bedoeling is dat ze samen naar Bessy-sur-Cure stappen, ongeveer 18 km verder. Mieke zal daar overnachten. Hugo wil nog verder door gaan - naar bijvoorbeeld Arcy-sur-Cure -  zodat zijn etappe van morgen zo kort is dat hij rond de middag in Vézelay kan zijn om zijn pakket te gaan afhalen in het postkantoor, dat op zaterdag maar open is tot 12:30.
Het is de eerste keer dat hij een etappe loopt samen met een medepelgrim, maar het valt goed mee en alles verloopt vlot. Onderweg stoppen ze eens aan een beenhouwer en kopen worst, die ze aan een fontein in het dorp opeten. 'Een mooi moment'. En nog wat verder genieten ze van een koffie in zo een typisch Franse koffiebar.

Rond 16:00 komen ze aan in Bessy-sur-Cure waar ieder zijn eigen weg verder gaat. Mieke gaat naar de 'gîte communal' terwijl Hugo verder stapt richting Vézelay.  Ze nemen afscheid en Hugo zet er meteen een stevige pas in. Hij voelt zich goed en maakt zich op om er nog 10 kilometer extra bij te doen. Eigenlijk is hij wel content dat hij weer alleen is met zichzelf. Maar na ongeveer een 300m loopt hij Mieke terug tegen het lijf. Ze kan de gîte niet vinden. Dus gaat Hugo terug met haar mee en zoeken ze samen verder. Hugo is tolk van dienst en regelt de overnachting. Als de vrouw doorheeft dat het maar om 1 overnachting gaat, vraagt ze Hugo naar zijn plannen. Ze geeft te kennen dat er verder niets meer is, geen winkels en zeker geen overnachtingsmogelijkheden. De in de gids vermelde camping en gîte zijn er mee gestopt. Na enig beraad en gezond verstand besluit hij om ook in Bessy-sur-Cure te blijven : 'Ik zag het nochtans zitten om alleen verder te gaan, maar ja, het moet nog zin hebben ook, hé.'
En dan komt het moment om te betalen. Ze hadden al een hele tijd niet meer kunnen 'pinnen' en hadden dus niet veel cash geld meer bij zich. Hugo had nog juist genoeg om de 44€ voor de kamer, het avondmaal en ontbijt te betalen. Maar Mieke helaas niet.
Maar problemen zijn er op opgelost te worden. De vrouw van de gîte stelt voor om iemand te bellen die hen met de auto naar een volgend dorp kan voeren om geld af te halen. Maar na wat over en weer getelefoneer, blijkt dit niet te lukken. Dan maar met de fiets. Aangezien Hugo nog het frist is, springt hij op de fiets voor een ritje van ongeveer 6 km op zoek naar een bankautomaat. Maar de banden van de tweewieler bevatten zo goed als geen lucht meer zodat hij nauwelijks vooruit komt. Dan maar de mensen in het dorp aanspreken om een fietspomp te vragen. Hulp genoeg, maar helaas geen fietspomp die past op het ventiel van de fiets. Dan maar terug naar de gîte om een ander exemplaar. Ook daar stellen de banden niet veel van voor, maar deze keer moet het maar lukken. Intussen heerst er al een gemoedelijke sfeer in het dorp en lachen ze daar al geamuseerd om die pelgrim met zijn zware bottines op de veel te kleine fiets. Eens op de grote baan, valt het Hugo in dat hij in zijn rugzak nog een envelopje met cash geld zitten heeft. 'Ik had dat aan de kant gestoken voor als er iets zou gebeuren, maar op den duur vergeet je dat.'  Dus maakt Hugo rechtsomkeer en kunnen ze zich enige tijd later installeren in de gîte. 'Het is een mooie gîte maar er zit geen leven in. Er is 1 slaapkamer met 5 bedden'. 's Avonds brengt de gastvrouw hun avondeten : een crudité van gekookte eieren, rijst, tomaat en vinaigrette gevolgd door een voedzame pastaschotel met kip, uiteraard vergezeld met heerlijke wijn en afgesloten met kaas.
Om zeker te zijn dat hij morgen zijn pakket kan gaan afhalen, belt Hugo naar het postkantoor in Vézelay om te vragen of zij het pakje naar de dienst Toerisme kunnen brengen zodat hij het in de namiddag daar kan afhalen. Het pakje wordt getraceerd en zal overgebracht worden. Hij kan met een gerust hart gaan slapen ...

'Het was vandaag zeker meer dan 25°. En het is opvallend dat de mensen in de 'campagne' veel vriendelijker en open zijn. Tegen iedereen babbelen ze.  Onderweg voorbij Saint-Cyr kwam het verschillende keren voor dat chauffeurs spontaan stoppen en vragen waar je naar toe moet'. Zo gaf een man hen een tip zodat ze toch een stukje van de weg konden afsnijden.


Etappe 25 : Saint-Cyr-les-Colons

Donderdag, 29 maart 2012

SMS-verslag
8:03 : Vertrek binnen 10 minuten. Redelijk goed gerecupereerd.
10:43 : Wandel nu Beine binnen. Toch wel goed gerecupereerd. La vie est belle. Denk gisteren halve zonneslag. 
14:17 : Voeten vandaag supergoed. Is klein mirakel. In Cyr ongelooflijk prachtige gite, volledig uitgerust en met 8 bedden voor mij alleen.


Vandaag wandelt Hugo van Pontigny naar Saint-Cyr-les-Colons, goed voor 24 km.
Het wordt een mooie etappe, door de streek van de Chablis-wijn. En de voeten waren wonderwel veel beter vandaag. In het volgende postpakket mag er dus gerust een doosje Voltaren-pillen zitten. Dank je wel, Anne voor deze voorzienigheid :-)
Rond 14:00 is hij al op zijn bestemming en gaat rechtstreeks naar 'le mairie' om te informeren naar de 'gîte d'étape communal' of in schoon Vlaams de 'gemeenteherberg'. Die blijkt direct achter het gemeentehuis te liggen. Een vriendelijke dame, die instaat voor het beheer van deze gîte, leidt hem rond en legt alles uit. Ze vertelt er meteen bij dat ze deze gîte onderhoudt op een manier alsof het haar tweede thuis is. En dat is blijkbaar goed zicht- en voelbaar want Hugo is onder de indruk van de schoonheid en het comfortniveau van deze gîte. Er is werkelijk aan alles gedacht : wasmachine, microgolf, diepvries, wasdraad met wasknijpers, gasvuur, ... én een huiselijke, gezellige sfeer.  't Is alsof ik op vakantie ben. Ik heb mij al geïnformeerd en we komen hier zeker samen eens terug.'  Hij installeert zich in één van de slaapkamers en geniet van de huiselijke omgeving.
Terwijl hij in de tuin zijn was aan het ophangen is, hoort hij een stem.  Hij kijkt op en er staat een vrouw met rugzak aan de andere kant van het tuinhek. Ze zegt of vraagt iets aan hem, maar hij verstaat er geen jota van. Hij vermoedt dan ook dat ze van Finse of Noorse afkomst is.  Tegelijk beseft hij dat ze ook een pelgrim moet zijn en blijkbaar een zware etappe moet hebben gehad want 'ze liep op haar laatste benen'. Na nog wat onverstaanbare uitwisselingen, komt hij er achter dat de vrouw van Nederlandse afkomst is. Het is voor beide dan ook een opluchting dat ze elk in hun moedertaal kunnen verder gaan, weliswaar elk met hun eigen tongval. Uit haar verhaal blijkt dat het een heel pak lastiger is om als pelgrim door Frankrijk te stappen als je zo goed als geen Frans kan. Daarom gaat Hugo met haar mee naar 'le mairie' en regelt ook voor haar een overnachting in de gîte en meteen heeft hij er gezelschap bij. Ze maken kort kennis met elkaar en spreken af om samen te eten in de gîte. Terwijl Mieke zich installeert en wat rust, doet Hugo boodschappen. Het wordt een gezellig etentje : een stevige entrecôte, brood, wijn en kaas.
En uiteraard komt daar als vanzelf een diep gesprek bij. Ieder vertelt zijn verhaal. Het aangrijpend, droevig maar zeer moedige verhaal van deze vrouw raakt Hugo. Terwijl Mieke vroeg gaat slapen, maakt Hugo nog een avondwandelingetje in het dorp. In zijn bed denkt hij nog lang over hun gesprek en eens te meer blijkt hoe leven en dood onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn ....




woensdag 28 maart 2012

Etappe 24 : Pontigny

Woensdag, 28 maart 2012 

Voordat hij op stap gaat, springt Hugo nog eens binnen op het politiekantoor om die mannen te bedanken en om een stempel in zijn pelgrimsboekje te laten zetten.

Even later loopt hij alweer in het bos helemaal alleen. Maar gezien de beschrijving van de te volgen weg in de gids nu niet meer zo gedetailleerd is, moet hij continu heel aandachtig zijn en kan het bijna niet anders dan dat hij af en toe eens verkeerd loopt. Gelukkig en bijna als bij wonder ontmoet hij in het bos iemand van het bosbeheer die hem de weg uitlegt naar 'de grote baan'. Hugo is het zoeken in het bos beu en besluit om via de weg verder te gaan richting Pontigny. Hij koos bewust voor deze bestemming omdat de overnachtingplaats 'Mission de France' - volgens de gids een gemeenschap van priesters, diakens en leken -  hem aansprak. 'Ik wil daar wel eens de sfeer gaan snuiven'. 
Het wordt vandaag dus een kortere etappe (17 km) dan eerder voorzien, maar na de zware en lange tocht van gisteren is dit een welkome afwisseling.  Hij wordt maar rond 15:00 verwacht in Pontigny, dus er moet niet doorgestapt worden.
Rond 13:30 is hij er al. In de plaatselijke kruidenier koopt hij een blikje frisdrank en installeert zich in de zon.  Omdat hij geen zin heeft om nog anderhalf uur te niksen, besluit hij om toch al maar naar de 'Mission de France' te gaan. Het is een groot gebouw 'je kunt het vergelijken met een gigantisch alleenstaand herenhuis', dat vlak naast de abdij van Pontigny gelegen is.  Daar wordt hij zeer hartelijk ontvangen door een soort conciërge. Het te vroeg aankomen, wordt vriendelijk weggewuifd met de woorden 'sans soucis'. Terwijl de man Hugo naar een kamer brengt, legt hij uit dat er vandaag helaas niemand aanwezig is, Hugo kan er overnachten maar op gebied van eten zal hij 'zijnen plan moeten trekken'. Hugo is dus helemaal alleen in dit gebouw, dat al een rijke geschiedenis heeft. Mission de France is lang geleden ontstaan uit (vooral) een groep priesters, maar ook diakens en leken die wilden werken én priester zijn.  Op een bepaald moment zou een paus dit verboden hebben zodat ze gedwongen werden om een keuze te maken - of werken of priester zijn. Velen zijn dan ook priester geworden, anderen zijn effectief gaan werken. Maar er bleef een harde kern over die vasthield aan de combinatie. Later besliste een andere paus om voor hen een 'diocene' op te richten, die echter moest verbonden zijn aan een kathedraal.  Hier in Pontigny fungeert de abdij dus als kathedraal voor de 'Mission de France'. Er wonen o.a. dokters die gaan werken, maar die ook priester of diaken zijn. Een vrij uniek gegeven.

In de namiddag wandelt hij rond in het grote domein rond de abdij en brengt een bezoek aan de kathedraal. Die is immens groot, mooi en gebouwd in steen van zeer lichte kleur. Het feit dat de kathedraal maar voor 1/3 met stoelen gevuld is, creëert een aparte sfeer. Samen met het invallende zonlicht ontstaat er een zeer rustgevende meditatieve sfeer. En wat kan een pelgrim als Hugo zich nog meer wensen ? Hugo installeert zich en geniet er in alle stilte van de rust en sereniteit.
De conciërge - die voor een uurtje weg moet  - komt Hugo de sleutel brengen, zodat hij nog binnen kan in de Mission. Wat een onvoorwaardelijk vertrouwen - 'Wij kennen dat niet bij ons'. 
Pontigny
Hugo doet nog zijn inkopen in het dorp in de plaatselijke épicerie.  Veel keuze is er niet, maar dat deert niet want veel kopen kan hij toch niet want alles moet mee in de rugzak gedragen worden. De overschot van de eieren - hij kon niet anders dan een doos van 12 kopen - worden gekookt om morgen onderweg op te eten.

'Ik heb vandaag nog getwijfeld om toch door te gaan naar Beine, maar ik ben blij dat ik toch hier in de abdij ben. Het voelt hier goed aan.'

Als ik hem 's avonds rond een uur of 7 bel, ligt hij al in zijn bed. Hij is wat koortsig en er zijn weer een paar tenen aan het ontsteken. Hij is er niet zo gerust in. Dan herinnert hij zich dat Anne - de gastvrouw uit Mater waar hij heel in het begin overnachtte - hem een aantal Voltaren-pillen had meegegeven voor 'je weet maar nooit'.  Alhoewel Hugo absoluut geen pillenslikker is, besluit hij toch om er nu eentje te nemen. Hij gaat vroeg slapen en laat de nacht zijn werk doen ...







Etappe 23 : Saint-Florentin

Dinsdag, 27 maart 2012 

Om 7:15 is Hugo al vertrokken en 'vollen tuup gegeven'.  Maar al vrij snel is hij verkeerd gelopen, 'ik wist totaal niet meer waar ik liep'.  Hij hoorde een hond blaffen en dat hoorde er gevaarlijk uit. Hij zocht vlug een stok voor het geval de hond op hem afkwam. Maar raar genoeg, stierf het geluid weg. Hij hoorde telkens geblaf, maar het ging altijd weer weg. Dus bleef hij maar alert.  Gelukkig kwam er een tractor af, die mannen hadden het al van ver gezien dat hij verkeerd liep en legden hem de weg verder uit met als belangrijkste richtlijn 'tout au bout' en tijdens de uitleg zegt één van de mannen 'Ecoute, un chévreuil'. Hugo slaat daar zo geen acht op en zet er een meteen een sterke pas in en even later hoort hij weer dat geblaf. Luider en dus dichter nu.  En op het moment dat hij het dier opmerkt, beseft hij dat de 'chévreuil' een hert is en geen hond. Het dier is bang van hem en sputtert vlug weg, vandaar dat het geblaf telkens weg ging ...
Aan het volgende kruispunt past hij het 'tout au bout'-principe toe, maar dat blijkt totaal verkeerd te zijn. 'Dan is het vloeken en nog rapper stappen, naar beneden en naar omhoog'. Maar uiteindelijk geraakt hij uit het bos en kan hij zich oriënteren. Hij gaat verder via de N77 richting Saint-Florentin. Hij heeft honger, maar heeft helaas geen eten meer bij. Hij voelt het aan zijn lichaam dat hij te weinig gegeten heeft. Rond 12:30 is hij al in Neuvy-au-Sautour waar een bakkerij is en waar hij in een mum van tijd enkele lekkere koeken naar binnen slikt. Het is nog vroeg en hij voelt zich nu weer wat beter dus besluit hij om toch verder te gaan naar Saint-Florentin. Hij weet van Marc - die nog steeds 1 dag voorop zit en waarmee hij nog steeds contact heeft  - dat hij daar gisteren in een opvanghuis voor daklozen terecht is gekomen. Dus waarom dat ook niet proberen...

Na enkele uren komt hij aan in Saint-Florentin en het was hoogtijd want 'ik liep op mijn laatste benen'. Le Mairie is gesloten, maar het politiekantoor is open. Daar verwijzen ze Hugo naar de naburige permanentiepost van het Rode Kruis, die in opvang voorziet van daklozen en mishandelde vrouwen, maar gelukkig is er ook plaats voor een pelgrim. 'Het was ongelooflijk warm vandaag en het zweet droop mij af. Ik denk dat ze daar direct gezien hadden dat ik op was, want ze gaven mij direct een blikje Oasis'.
Hugo mag zich installeren in een kamertje met 2 bedden, een douche en een toilet.
Ze vragen of hij iets heeft om zich te wassen en te eten. Alhoewel hij hier positief op antwoordt, brengen ze hem even later 'een berg eten' (diverse blikken, koffie en thee) en zelfs een esbit-vuurtje zodat hij het eten nog kan opwarmen ook.  Op het bed wordt een pakket gelegd. Hugo's verbazing is groot wat daar allemaal in zit : een handdoek, een washandje, tandenborstel, kleine tubes scheerzeep, tandpasta en shampoo, een kam, ...
'Ik kom uit de woestijn en beland hier precies in het land van melk en honing.'

'Ik heb nog veel werk met wassen, drogen en alles klaarmaken en opruimen.
Elke dag moet bijna alles uit die rugzak en elke morgen moet alles weer goed geordend worden. Ook mijn voeten vragen 's morgens de nodige verzorging. Ik ben toch elke morgen wel een dik uur bezig voor ik kan vertrekken.'

Vandaag heeft hij toch wel 35 km afgelegd. 'Ik heb 8 uur aan één stuk gelopen en stevig doorgestapt. Het was sleuren en trekken vandaag, maar ik ben blij dat ik de limiet gehaald heb.'  Vandaag kreeg Hugo een sms van Raf en 'ik heb een heel lange teruggestuurd want het enige wat ongeveer belangrijk is nu in mijn leven zijn de contacten met al die mensen hier en met vrienden en familie thuis'.


Onderweg naar Saint-Florentin

Overnachting in Saint-Florentin



Etappe 22 : Sommeval

Maandag, 26 maart 2012 

Om 10:43 ontvang ik volgend SMS-bericht :
'Ben vertrokken uit Troyes om 8:25. Opgewekt support-smsje gehad van Dirk. De weg en de Weg gaan vlot. La vie est belle.'

Einddoel van vandaag is Sommeval op 27 km van Troyes. Onderweg belt Hugo naar 'le Mairie' en reserveert volgend lokaal : 'ruimte met kookplaat en warm en koud water maar niet ingericht om te slapen. Aankomst voor 17:00. Bij latere aankomst is de zaal gesloten.'
Dus hij weet wat hem te doen staat : stevig doorstappen.

Vandaag komt Hugo meer en meer in dicht bebost gebied waar er helemaal niets is. Het wordt ook zwaarder want het terrein gaat nu eens omhoog dan omlaag. Het klimmen is begonnen. 'Gelukkig dat mijn oriëntatie goed was vandaag en dat ik niet te veel verloren liep. Als ik nu eens even de weg kwijt ben, kan me dat mentaal niet meer naar beneden krijgen, in tegenstelling tot in het begin. Ik heb het nu ook direct door als er iets niet klopt en corrigeer direct zodat ik niet teveel extra onnodige afstand afleg.' 
Ook de voeten doen het nu beter nu, op die ene teen na.  Dagelijks experimenteert Hugo met veters, zolen en tapes. Vandaag liet hij zijn schoenen enorm los.  'Het is de eerste maal dat ik gelopen heb met gewoon intapen, zonder speciaal in te tapen, en het is goed gegaan.'

Als ik hem om 17:30 bel, is hij al goed geïnstalleerd. De 'ruimte' blijkt een kleine aanbouw te zijn aan een garage die de gemeente ter beschikking stelt aan 'randonneurs'. Er is een grote stenen tafel met 2 banken, een klein kookvuurtje en enkele pannen, een vuurtje en toilet. Geen douche en geen bed. Maar aangezien Hugo een slaapmatje en slaapzak bij heeft, kan hij er toch blijven slapen. Het is een proper en redelijk recent gebouwtje. Het heeft uitzicht op immense bossen en het is er zalig rustig.
Een man, die aan de gemeente werkt, komt eens goedendag zeggen. Even later komt er nog een man langs, die de 'guide pélérin' heeft mee helpen opstellen en vraagt Hugo zijn mening. 'Ik ben maar positief gebleven, maar heb toch gezegd dat je constant goed moet opletten'.  De man was ook al naar Santiago geweest en hij heeft voor deze 'gîte' gezorgd. Momenteel is hij aan het trainen om een trektocht in Nepal te maken. De volgende dag verneemt Hugo dat deze man de burgemeester van Sommeval is.
Het nieuws dat er een pelgrim in de 'gîte' is, verspreid zich hier blijkbaar snel in dit kleine dorp want nog wat later komt er alweer een bezoeker, een man die daar in de buurt woont en die ooit ook te voet naar Santiago ging.  Hij weet te vertellen dat het vanaf dit punt nog 2 200 km is. Hij informeert of Hugo eten bij zich heeft. Buiten de kleine tube confituur en het een sneetje voorverpakte peperkoek dat hij deze morgen 'gejat' heeft bij het ontbijt in het hotel, heeft hij niets bij zich. Hij was van plan om onderweg nog iets te kopen, maar kwam niet veel tegen. En omdat hij al weet dat in Frankrijk op zondag én maandag zo goed als niets open, had hij niet veel zin om hiervoor af te wijken van zijn pad.
Even later komt de man een zak brengen vol met etenswaren : eieren, noedels, brood, wat kaas, een potje paté, een appel en 2 madeleine-koekjes. Allemaal recht uit zijn frigo.
Hugo is hier ongelooflijk dankbaar voor.  Hij geniet van het eten, maar laat nog wat over zodat hij morgenvroeg ook nog wat heeft.

Hij bereidt nog de volgende etappe voor : 30 à 35 km naar Saint-Florentin. Dat is behoorlijk ver, maar toch belt hij naar het adres dat hij meeheeft (nog thuis opgevraagd bij l' Office du Tourisme), maar daar is het antwoord 'volzet'. Daarom overweegt hij om tot Neuvy-Sautour te gaan (10 km voor Saint-Florentin) en daar via Le Mairie iets proberen te vinden.  Op hoop van zegen.








dinsdag 27 maart 2012

Etappe 21 : Troyes

Zondag, 25 maart 2012 

Vandaag een iets kortere etappe van 17 km.  Omdat Hugo al weet dat de zondag in Frankrijk 'een dode dag' is, is hij vroeg vertrokken zodat hij ruim op tijd is om een overnachting te kunnen regelen.  Volgens zijn 'Guide pélérin' worden pelgrims opgevangen in de kathedraal of l'Office du Tourisme en kan er een overnachting geregeld worden in 'La Maison Notre-Dame en 'l Isle', wat vroeger een seminarie was.

Rond 14:00 komt Hugo aan in de kathedraal Saint-Pierre-et-Saint-Paul in Troyes. Van pelgrimsopvang is helaas geen sprake. Er is niets te bespeuren. 'Ik heb zelfs geen stempel'. En zoals verwacht zijn alle winkels gesloten. Tijd dus om even uit te blazen op een terras en na te denken wat te doen.  De cafébaas raadt een goedkoop hotelletje aan en legt uit hoe Hugo er kan geraken. Hij volgt deze raad maar op want het heeft toch geen zin om nog lang rond te zoeken. Met enige tegenzin boekt hij dan maar een kamer in hotel L'Etap. In de vooravond gaat Hugo nog eens de stad in om iets te eten, maar  'ik was niet in de stemming om veel rond te lopen'.  


Terug in zijn kamer bereidt hij de volgende etappes voor. Dat wordt weer wat meer zoeken want de gids die hij tot nu toe volgde, beschrijft enkel in detail het gedeelte Reims - Troyes. Voor het volgende deel Troyes - Vézelay is er enkel een kort lijstje met dorpen waar eventueel kan overnacht worden. Maar aangezien niet alle dorpen daarin vermeld staan, zullen enkele lange etappes nodig zijn. Het wordt ook een meer bosrijk gebied, 'Hopelijk is die GR goed aangeduid ...'. Hij gaat vroeg slapen, maar helaas kan hij de slaap niet vatten.
'Ik heb het hier gehad in Troyes', besluit hij deze dag.


Troyes

zondag 25 maart 2012

Etappe 20 : Savières

Zaterdag, 24 maart 2012 

Gezien de onverwachte extra kilometers van gisteren, valt de etappe van vandaag redelijk mee : 23 km.  Hugo kan het rustig aan doen, want de gastvrouw waar hij gisteren mee belde zei dat ze hem maar vanaf 19 uur kan ontvangen.

Het was een eentonige wandeling vandaag. 'Gans de weg langs de vaart, kilometers en kilometers kaarsrecht. Op den duur zijt ge dat beu.'

Maar rond 16:30 is hij al op zijn bestemming. Naast het huis staat een gîte met in de tuin een tafel met stoelen. En daar is het 2,5 uur wachten geblazen tot de gastvrouw thuiskomt. Aanvankelijk valt dat nog mee, maar op den duur duurt dit wel heel erg lang. Hugo heeft er wat spijt van dat hij niet meteen doorgestapt is naar het volgende dorp, want deze bestemming wijkt redelijk ver af van zijn route, maar ja eens gereserveerd is het ook niet fair om dan op het laatste moment af te bellen.   Af en toe komt er een jongetje van een jaar of 12 eens kijken en een babbeltje slaan. 'Een aardig manneke, alleen jammer dat hij zijn woorden inslikt zodat ik hem bijna niet versta'.  En zo tikt de tijd verder en met de tijd zakt ook de humeur-meter verder naar het nulpunt ...



Klokslag 19:00 komt de gastvrouw aangereden. Ze zit duidelijk ook verveeld met de situatie. Ze wijst Hugo zijn kamer en laat weten wanneer het etenstijd is.
Tijdens het eten legt ze uit dat ze een kaartnamiddag had. Ze organiseert blijkbaar regelmatig activiteiten voor een bepaalde groep.  Als ze begint te praten, giet ze meteen een 'deftige whisky malt' uit als aperitief. De spanning van het wachten is snel vergeten en het wordt een aangename avond met 'eindelijk eens een stevig maal'.
De vrouw woont hier alleen en ontvangt geregeld pelgrims. Vorig jaar ontving ze er een 40-tal. Momenteel brengt ze daarvoor een gîte in orde. Ze weet dat pelgrims overdag niet zoveel eten en dat ze daarom 's avonds stevige kost moeten krijgen. En zo geschiedde.
Hugo kan het echt waarderen. 'Het is de eerste keer sinds ik in Frankrijk ben dat ik goed kan eten.'
Verder vertelt ze over haar vele verre reizen - want deze dame maakt om de 2 jaar een grote reis met haar groep - en toont haar vele foto-albums die allemaal heel keurig gemaakt zijn. 'Het is iemand met een savoir vivre, een levensgenieter'.  
Tevreden en voldaan gaat Hugo slapen.


Etappe 19 : Bagneux

Vrijdag, 23 maart 2012

De nonnetjes van de Repos hebben 'echt wel veel om handen'. Toch vinden ze even tijd om afscheid te nemen van Hugo en een praatje te maken. Hugo vraagt of hij een foto van hen mag nemen en als hij ook nog voorstelt om dat te doen bij de foto van hun stichtster  - naar wiens voorbeeld en voorschriften ze nog altijd dit rusthuis runnen - zijn ze in de zevende hemel. Als dank geven ze Hugo een boekje mee met wat meer uitleg over hun orde en stichtster Leonie Aviat, Mère Françoise de Sales.  Hugo vertrekt met een goed gevoel en bedenkt het grote verschil tussen de beleving en 'devotie' hier en die van eergisteren in Baye.





Ook vandaag loopt de etappe langs uitgestrekte landerijen en zo goed als geen bossen.
'Je loopt daar uren en uren alleen. En dan gaat er van alles door je hoofd.'



Ter hoogte van Vendez ontdekt Hugo dat hij verkeerd gelopen is. Hij doet een auto stoppen om de weg te vragen. Als de vrouw die stopt de schelp aan zijn rugzak ziet, zegt ze heel enthousiast 'Ik ben ook van het geloof' en ze grabbelt een halssnoer met een kruisje dat rond haar nek hangt te voorschijn.  Wat verderop komt Hugo een man tegen aan wie hij ook de weg vraagt. 'Die man is zeker wel een kilometer met mij meegegaan om mij op de goede weg te zetten. En intussen vertelde hij over zijn leven, zo had hij onder andere lang voor Nederlanders gewerkt.'

Anglure is de eindbestemming van vandaag. Maar na enkele telefoontjes moet Hugo een beetje teleurgesteld concluderen dat dit helaas niet waar zal zijn. Het enige hotel in Anglure blijkt 'volzet' en ook 'le Mairie' kan geen oplossing bieden. Dus zit er niets anders op dan verder te trekken naar  het volgende dorp Bagneux.  Als Hugo met een klein hartje belt naar het enige verblijfadres in Bagneux vermeld in zijn gids, is hij wat blij dat ze daar bereid zijn hem te ontvangen. Zo vallen de 4 extra kilometers nog redelijk mee.

In Bagneux vindt hij snel het adres van de boerderij, waar hij vriendelijk ontvangen wordt. De gastvrouw runt ook een gîte voor pelgrims, maar aangezien die voor groepen van 8 personen bestemd is, installeren ze Hugo bij hen in huis op een kamer. De kinderen - alle 3 boven de 30 jaar - zijn toch al lang de deur uit. Na een douche, de was en het vastleggen van de volgende overnachting in Savières, kan Hugo samen met de gastheer- en vrouw genieten van 'typisch Franse kost'. Als voorgerecht wordt er koud witloof geserveerd met daarop een koude gekookte aardappel in schijfjes gesneden en met daarop een smakelijke vinaigrette.  Daarna volgen een croque monsieur en wat kaas.
Het is duidelijk dat de gastvrouw gewoon is om met mensen om te gaan. 'Ze babbelt zeer gemakkelijk en veel'.  



vrijdag 23 maart 2012

Etappe 18 : Sézanne

Donderdag, 22 maart 2012

In Le Foyer de Charité wordt er vroeg ontbeten, om 7:15 zit Hugo al aan tafel met de vaste bewoners van dit huis. Nu de grote groep van gisteren vertrokken is, is de groep beperkter en is er dus aandacht voor 'de bezoeker'.  Ze vragen naar het waarom van deze tocht, naar de kinderen, hun leeftijd en of ze gedoopt zijn. Als Hugo hier negatief moet op antwoorden, beseft hij dat dit in een dergelijk oord wellicht niet het juiste en verwachte antwoord is en de stilte die er op volgt, bevestigt dit vermoeden. Dus is een omstandigere uitleg op zijn plaats. Er volgt een lang en geanimeerd gesprek dat uiteindelijk ook over de BDE gaat. De bewoners zijn één en al oor, alleen de priester van dienst herinnert aan het dagelijkse schema dat moet gevolgd worden. En dus wordt het gesprek afgebroken en gaan de bewoners om 8:00 naar een gebedsdienst, terwijl Hugo zijn rugzak in orde brengt en zijn voeten klaarmaakt voor een nieuwe etappe. Vervolgens wil hij zijn boekje laten afstempelen en net als hij wil vertrekken, komen de bewoners - die intussen al gedaan hebben met hun gebedsdienst - nog eens uitgebreid en oprecht afscheid nemen. De priester vraagt of hij een foto van Hugo mag nemen zodat ze voor hem, zijn vrouw én de kinderen kunnen bidden.

En dan is het tijd om te stappen, richting Sézanne, alweer door prachtige natuur.
De bewuste teen is 'niet verslechterd en doet het redelijk goed.'

Al vrij vroeg komt Hugo aan in Sézanne waar hij de nacht zal doorbrengen in een 'Maison de Repos' ofwel een rusthuis. Hij is nog wat te vroeg om zich aan te melden en gaat dan maar door naar het dorp. Daar rust hij wat uit op een terras in het zonnetje en trakteert zichzelf op een goede Grimbergen.
Het rusthuis wordt hier nog gerund wordt door nonnetjes die Hugo heel hartelijk ontvangen. Aangezien hij stilaan de proporties van een Franse avondmaal begint te kennen, gaat hij na een verkwikkende douche, terug naar het dorp en koopt er brood en worst dat hij bij wijze van voorgerecht al verorbert. En dat bleek een goede inschatting : het was een lekker maar sober maal, 'al goed dat ik op voorhand iets gegeten had'.

Na het eten is het tijd voor de was : 'Je moet dit echt bijhouden en dagelijks doen. Ik steek er toch wel wat tijd in om alles in orde te houden.'



woensdag 21 maart 2012

Etappe 17 : Baye

Woensdag, 21 maart 2012 

Om 8:30 al vroeg vertrokken in Moussy en bijna aan 1 stuk doorgestapt tot 16:30. Op het eind wel nog 1 uur verkeerd gelopen, waardoor de etappe wel 4 km langer werd. En die kilometers waren er eigenlijk te veel aan en doen 'die ene teen' zeker geen goed. In totaal legde Hugo toch wel een kleine 35 km af vandaag, wat zijn 'comfort-afstand' van 25 km ruim overschrijdt ....

Daartegenover staat dan ook dat het vandaag weer een heel mooie etappe was met prachtige natuur.  "Op een bepaald moment stond er een hert op enkele meters van mij."  Door het langdurig in de natuur zijn, word je er als het ware één mee.

Rond 16:30 komt Hugo aan in de 'Foyer de Charité de Baye' waar hij zal overnachten.
Een statig en groot gebouw op een rustig gelegen domein.  Het blijkt een soort commune te zijn waar een 15-tal mensen sober samenleven en alles met elkaar delen. Over heel Frankrijk - maar ook in Nederland en België - zijn er van deze 'Foyers de Charité' wat staat voor 'Zetel van Liefdadigheid' of meer bepaald een gemeenschap van gedoopte mannen en vrouwen, die naar het voorbeeld van de eerste christenen hun materiële, geestelijke en spirituele goederen gemeenschappelijk maken en deze gelofte ook beleven.
Hugo wordt er vriendelijk ontvangen en naar zijn kamer geleid. Vervolgens wordt hij uitgenodigd om deel te nemen aan het stil gebed in één van de 2 kapellen. Hij kan er op zijn manier - die enigszins verschilt van de devotie eigen aan de Foyer - opgaan in de stilte.

Na de dagelijkse wasbeurt van de wandelkleren is het om 19:30 tijd voor het avondmaal.
Wat bijna nooit gebeurt in Baye, gebeurt uitgerekend vandaag wel : er zijn een 40 à 50 afgevaardigden van de verschillende Europese Foyers aanwezig in Baye en ook zij nemen deel aan het avondmaal. Maar voor er gegeten wordt, stelt iedereen zich persoonlijk voor. En als laatste in de rij krijgt ook Hugo een micro onder zijn neus geduwd om zich voor te stellen, maar alles verloopt vlot. Hugo is toch wel een beetje onder de indruk van deze sfeer, die hij als 'super katholiek' omschrijft.

En dan is het hoogtijd om uit te rusten en te hopen dat 'die ene teen' vannacht flink kan recupereren zodat de etappe van morgen naar Sézanne vlot kan verlopen.


Le Foyer de charité in Baye




dinsdag 20 maart 2012

Etappe 16 : Moussy

Dinsdag, 20 maart 2012

Bij ieder vertrek neemt Hugo een foto van de mensen die hem onderdak verleenden, maar hier waren 'mevrouw en de kinderen' al vertrokken naar school en het werk als Hugo aan het ontbijt begon. Maar Severino heeft direct een oplossing : hij zal deze week nog een foto van zijn gezin doormailen zodat hij een blijvende herinnering aan hen heeft.

Vandaag staat een etappe van ongeveer 22 km op het programma. Een etappe die hij beschrijft als 'onwaarschijnlijk mooi'.
Van in Germaine volgt hij in zuidelijke richting de 'Voie Romaine Cheminet' die voorbij Ay overgaat in de GR14. Onderweg neemt Hugo een foto van zichzelf bij het bord 'la Neuville en Beauvais'. Er stopt een vrouw langs de kant van de weg omdat ze denkt dat hij de weg aan het zoeken is. Ook deze vrouw heeft een stuk gedaan van de weg naar Compostela en reikt de mogelijkheid aan om bij haar te overnachten, maar gezien Hugo's bestemming verder ligt, wijst  hij dit aanbod af.

In Hautvillers passeert Hugo een kerkje waarvan de deur openstaat : een uitzondering die daardoor de aandacht trekt. Hugo gaat naar binnen, er is niemand aanwezig maar er speelt wel prachtige Gregoriaanse muziek.  Een ideaal kader om even te rusten en zijn gedachten de vrije loop te laten. Alweer een unieke ervaring !

Eens over de Marne wandelt hij weer langs vele wijngaarden. Op een bepaald moment passeert hij een wijngaard waar een vrouw aan het werken is, hij steekt zijn hand op om 'bonjour' te zeggen, maar de vrouw denkt dat hij iets wil vragen, laat al haar werk staan voor wat het is en komt naar hem. Als de vrouw ziet dat hij een pelgrim is, vertelt ze onmiddellijk dat ze ooit ook eens naar Compostela wil gaan. 'Het enige wat daarbij telt is de moraal', is haar devies. Vervolgens ontspint er zich een lang en interessant gesprek met een dame die al heel haar leven in de 'wijngaard-stiel' zit. En zo krijgt Hugo een antwoord op een vraag die al langer door zijn hoofd speelt 'wat is de bedoeling van de soms heel kleine wijngaarden tussen de immens grote ?'  Het zijn stukjes van ongeveer 1 hectare die enkel gebruikt worden om druiven te verbouwen en verder te verkopen aan aan wijnboeren. Dit blijkt tevens een heel winstgevende bezigheid te zijn :-)
Verder wandelt Hugo nog een dik uur door een dicht bos. "Je bent er helemaal alleen en het is er heel stil. Daar zijn geen woorden voor !"

Rond 16:00 komt hij aan in Moussy waar hij verblijft in een Auberge aan 'pelgrimstarief'.
Hij doet zijn (hand-)was en hangt alles netjes te drogen op de chauffage en gaat beneden in de bar genieten van een Chimay.  Hij gaat redelijk vroeg eten want hij wil vroeg gaan slapen gezien het morgen een lange etappe zal worden.  Hij is blijkbaar de eerste gast in het restaurant en de serveerster wijst hem naar een tafel van 8 personen. Enigszins verbaasd, zegt Hugo dat hij maar alleen is, maar dat blijkt geen enkel probleem te zijn.  Even later komt er nog een 'enkeling' binnen die aan dezelfde tafel gezet wordt, en even later nog één, en nog één, ...  Zo doen ze dat hier dus !  Helemaal anders dan bij ons waar iedereen aan aparte tafeltjes gezet wordt. Als ze horen dat hij een Belg is, komen alweer dezelfde vragen 'Hebben jullie nu al een regering in België? Wat is nu eigenlijk het verschil tussen een Waal en een Vlaming ?'  Voor toch wel al de 10de keer begint Hugo aan zijn uitleg van ons landje. "Eerlijk gezegd was ik blij dat ik op het eind kon voortgaan, want het is niet evident om die 'rappe Fransen' te volgen".

Rond 22:00 ligt Hugo al in zijn bed en denkt hij al aan de etappe van morgen, die minstens 30km is. Dus is benieuwd hoe zijn voeten gaan reageren :-)  Zijn rechtervoet is dankzij de rust in Reims perfect genezen, maar op zijn linkervoet blijft hij met een wondje zitten.
Hij voelt wel dat hij het ritme gewoon aan het worden is. 'Mijn lichaam en voeten worden het gewoon , waardoor ik meer kan genieten van de omgeving.'


En als afsluiter zegt hij nog heel enthousiast :
"Je moet het doen om te weten wat het is." Marc vertelde hem in Reims dat iemand hem onderweg gezegd had : Je 'gaat' niet naar Compostela, je bent er naar toe geroepen. "En ik begin dat te snappen, er zit een bepaald soort magie in."





Etappe 15 : Germaine


Maandag, 19 maart 2012 

9:17 en volgend bericht ontvangen : "Postpakket gekregen ! Ga alles inpakken, nog even afscheid nemen van Reims en dan op naar Germaine".

Wat een opluchting !
Na het ontbijt  - samen met een Fries, die gisteravond ook was toegekomen en die de tocht naar Santiago met de fiets aflegt - gaat hij onmiddellijk naar het postkantoor met de ingesteldheid dat hij in de loop van de voormiddag toch nog eens zal moeten teruggaan. Maar als hij aan de balie vraagt naar 'een grote bruine envelop', trekt de bediende een schuif open en legt het routinematig voor zijn neus. De dag is in elk geval goed ingezet !

Dankzij deze meevaller kan hij het vandaag rustig aan doen want het gastgezin in Germaine kan hem maar vanaf 17:00 ontvangen.
Rond 10:30 uur laat hij Reims achter zich en begint aan een etappe van 25 km.
Het wordt 'een machtig mooie etappe langs gigantische champagnewijngaarden'. Een flink eind onder Reims stuurt de gids hem via de GR 141 en Rilly-la-Montagne de bossen in. Het is er 'ongelooflijk mooi'.  Zoals gepland, komt hij rond 17:00 aan in Germaine en belt aan bij het gastgezin.
Het blijkt een jong gezin te zijn met 3 kinderen. Gastheer Severino is van Spaanse afkomst en ontvangt Hugo 'authenthiek en uit het hart'. 'In het begin is het altijd wat onwennig, maar door kleine dingen laten ze je voelen dat je welkom bent'. En dus komt ook hier 'de beste hesp en het beste bier' op tafel.
Het zijn zeer toffe mensen en na het avondeten wordt nog lang doorgepraat. Voor het slapengaan nemen de kinderen al afscheid van Hugo met een zoentje, maar de oudste van de drie kijkt Hugo wat onwennig aan en steekt dan maar zijn hand uit en mompelt 'gelijk echte mannen'.

"Het feit dat je met de mensen die je ontmoet geen gemeenschappelijk verleden en geen gemeenschappelijke toekomst hebt, opent deuren. Het is alsof ze zich dan vrij voelen om je in hun leven toe te laten en hun verhaal te doen."






zondag 18 maart 2012

Rusten in Reims

Zaterdag, 17 maart 2012

Al rond 10 uur krijg ik een berichtje 'bel eens'. Hugo en Marc staan in een postkantoor in Reims en hebben net wat van hun gerief teruggestuurd naar huis. Hugo zond 'zijn vuurtje' (goed voor 900 gr)  terug richting België. "Het is met pijn in het hart, want de keren dat ik het nodig had was het echt super nuttig, maar het is te zwaar om constant mee te sleuren voor de weinige keren dat ik het gebruik." Nu proberen ze het pakket dat ik vorige week 'poste restante' verstuurde, te achterhalen, maar .... Reims telt blijkbaar 10 postkantoren. Daarom wil Hugo weten naar welk postkantoor ik dit precies stuurde, waarop ik op zoek ga (ja, tot in de vuilbak ...) naar mijn kasticket dat ik kreeg in het postkantoor, maar daar worden we ook niet wijzer mee.  Intussen lees ik op internet dat dergelijke pakketten meestal naar het hoofdpostkantoor gestuurd worden. Dus daarheen, maar na een uurtje krijg ik een berichtje 'geen pakket aanwezig, maandag opnieuw proberen'.  Dus wordt het twijfelen en afwegen wat te doen. Normaal zou hij maar 1 rustdag nemen, net als Marc. Houdt hij deze planning aan en vertrekt hij morgen samen met Marc maar zonder zijn kaartmateriaal ?  of blijft hij in Reims tot maandag om het dan te gaan afhalen ? Maar wat als het er dan ook niet is ?

In de namiddag bezoeken Hugo en Marc nog eens de kathedraal en het Palais du Tau - wat Hugo omschrijft als "beelden en wandtapijten, wel interessant, maar niet 'Waw!' " - en besluiten ze om morgen samen verder te trekken richting Vézelay met enkel de 'Guide 51 pour les pélérins' die ze in de kathedraal kochten (en die ook in het postpakket zit !) als leidraad.

In de late namiddag bellen we nog eens met mekaar en deelt hij zijn plannen mee.
We wegen de verschillende mogelijkheden nog eens af en sluiten af met 'Denk er nog eens over na en vooral ... volg je hart' .

Hugo en Marc gaan 's avonds nog iets eten in Reims en gaan vroeg slapen want morgen wordt het voor Marc - en voor Hugo ? - weer stappen.


Zondag, 18 maart 2012 

Al vroeg in de morgen, hoor ik Hugo's opgewekte stem met de overtuigde woorden dat hij nog een dagje in Reims blijft. "Beide keuzes waren moeilijk en ook helemaal anders". Maar hij beseft dat hij nu eigenlijk nog alleen verder wil, ook het postpakket wil hij nog een kans geven.
Samen met Marc woont hij om 9:30 een eucharistieviering bij in de kathedraal in Reims. Alweer een speciale ervaring. "Hier gaan ze nog op hun knieën zitten om de communie te ontvangen en als er vrede moet gegeven worden aan je buurman- of vrouw doen ze dat echt oprecht en uitgebreid".  Onder de weinige aanwezigen, vallen 2 pelgrim mét rugzak en stoere wandelschoenen uiteraard snel op. "Je roept precies een bepaald soort respect op als je daar staat met je rugzak en schelp'.  En alweer komen mensen die ook ooit 'de camino' deden hun moed inspreken.
Na de mis wandelt Hugo nog een eindje mee met Marc en dan is het moment gekomen dat hun wegen scheiden. Het wordt een 'tot weerziens', want ze zullen mekaar ongetwijfeld nog tegenkomen tijdens hun nog lange tocht.

Hugo vindt al snel een nieuw onderkomen in 'la Maison diocesaine Saint-Sixte', een oud klooster op slechts 400m van de kathedraal. Hij heeft er een prachtig kamertje met uitzicht op een rustgevende binnentuin. Een ideaal kader om vandaag tot zichzelf te komen.

Tegen de avond laat hij weten dat hij zijn volgende overnachting in orde gekregen heeft.
In de gids 51 staan telefoonnummers van leden van het Frans Genootschap van Compostela en als je naar hen belt, regelen zij een overnachting in hun regio.  Hij begint te bellen rond 17 uur en pas om 20 uur krijgt hij bevestiging dat hij morgen in Germaine verwacht wordt.

Nu alleen nog héél hard duimen dat hij morgen aan het postpakket geraakt ....









Reims

zaterdag 17 maart 2012

Etappe 14 : Reims

Vrijdag, 16 maart 2012 

s' Morgens ontbeten samen met de oude boer en boerin. Een sober Frans ontbijt : brood met confituur en koffie, maar als pelgrim ben je dankbaar voor alles wat je mag ontvangen. De boer doet Hugo uitgeleide en toont hem de te volgen weg. Als snel zit hij op de GR 654  die hem tot in het hartje van Reims zal leiden. Dus om 9:30 is onze pelgrim alweer op weg.
Ook vandaag stoppen mensen spontaan als ze zien dat hij een pelgrim is en houden hem dan even gezelschap. Zo fietste vandaag een man een eindje naast Hugo. Hij ontmoette ook een echtpaar uit Reims, die net terug waren van hun pelgrimstocht naar Santioga.
Onderweg stopte hij eens om een tasje thee te maken met heel wat suiker in, want het ontbijt bleek net iets te sober om een etappe van 16 km aan te kunnen.

En dan is het zover. Na een lange wandeling langs het kanaal wandelt Hugo omstreeks 16:00 Reims binnen. Hij stapt regelrecht naar de kathedraal Notre-Dame van Reims, een immens en prachtig gebouw dat een sterke indruk nalaat. Hij moet er zelfs wat van bekomen en installeert zich op een stoel in de kerk zodat hij de sfeer kan opsnuiven en de vele indrukken kan opnemen.  Hij wordt zich plots ten volle bewust van het feit dat hij hier te voet is geraakt, dat dit een kruispunt is. Het eerste deel van zijn camino, waar hij zoveel voorbereiding in stak, is volbracht. Hij mijmert over alle mensen die hij onderweg ontmoette, de vele contacten en uitwisselingen, de steun van familie en vrienden, ...
Met een dankbaar gevoel laat hij voor al deze mensen een kaarsje branden.
Het is een speciale ervaring ...

Net zoals zovele pelgrims voor hem (en wellicht ook na hem) biedt hij zich aan bij "l' Accueil des Pélérins" in de kathedraal. Hij moet er een formulier invullen met zijn gegevens, krijgt zijn stempel en een stadsplan.  Daarna wordt gekeken voor een overnachtingsplaats. Als ze vragen van waar hij komt, antwoordt hij uiteraard 'van Oostakker, bij Gent'.  Plots komt er een man, die gehoord had dat hij Nederlands sprak, bij hem en stelt zich voor als Marc. Ook hij begon op 3 maart aan zijn pelgrimstocht, maar vanuit Sint-Gillis-Waas en alhoewel hij een andere route (via Rocroi) volgde, kwamen ze hier maar met een tijdsverschil van slechts 10 minuten aan. Ongelooflijk !
Aangezien Marc ook van plan is om morgen een rustdag te nemen en om hun pelgrimsbeurs niet te zwaar te belasten in deze grote stad, delen ze de kosten van een 2-persoonskamer in 'le Centre International de Séjour' in de Chaussée Bocquaine. Daar maken ze gebruik van de wasmachine en droogkast, nemen een douche en trekken dan de stad in om iets te gaan eten. Want Hugo voelt dat hij eens 'stevig' moet eten (zijn broeksriem heeft hij nu echt wel nodig want er zijn al enkele kilootjes verdwenen). Het wordt steak met frieten en een glaasje wijn gevolgd door een koffie en dessert. Intussen maken ze kennis en vertellen ze veel aan mekaar.  Na dit lekkere maal wandelen ze nog wat rond in de stad en trakteren zichzelf op een echte  Leffe - "dat vind je hier overal"-  in zo een typisch Frans café : "zo van die tabakszaken, waar je aan de toog iets kunt drinken". 


En om de dag compleet te maken, wordt er voor het slapengaan nog eens gebeld naar het thuisfront. Zo kan iedereen met een gerust hart gaan slapen ...






donderdag 15 maart 2012

Etappe 13 : Orainville

Donderdag, 15 maart 2012

Als Hugo rond een uur of 8 aan de ontbijttafel verwacht wordt, heerst er al een grote drukte op de boerderij. Elke dag beginnen ze daar te werken om 5:30.
De gastvrouw had gisteren een foto getrokken van "le pélérin Hugo" en afgeprint.
En voor hij vertrok vroeg ze of hij er een boodschap wou opschrijven voor de kinderen.
Het wordt iets in de zin van : "bedankt voor de goede tijd, bedankt voor de gastvrijheid en vooral gelukkig blijven". Dan is het tijd om de kinderen naar het dorp te brengen, waar de schoolbus hen opwacht. De gastvrouw vraagt Hugo mee en samen met haar en de kinderen wandelt  hij mee. Op het dorpsplein staan er uiteraard nog heel wat moeders met hun kroost. Trots kondigt Hugo's gastvrouw aan dat hij een pélérin is die bij hen gelogeerd heeft. En alweer een heleboel vragen, er worden zelfs foto's genomen.

Na een goed afscheid en de belofte dat hij ooit nog eens terugkeert, vertrekt Hugo op stap richting Orainville.  Het landschap is opnieuw heel mooi, ongelooflijk grote en uitgestrekte landerijen. "Je ademt hier de verte in", zegt Hugo.
En het weer wil ook mee vandaag, het wordt daar 25°C. Hugo verbaast zich erover hoe hij al gebruind is, "ik ben al zo bruin of na een week zomervakantie, raar".

Onderweg komt het geregeld voor dat auto's stoppen en vragen of hij wil meerijden. Maar als pelgrim is dat natuurlijk geen optie.
Hugo overweegt om in Reims te zoeken naar een klein pelgrimsymbool om aan de voorkant van zijn rugzak te hangen, zodat mensen die hem aanspreken kunnen zien dat hij een pelgrim is.  Nu hangt er enkel een Sint-Jacobsschelp aan de achterkant van zijn rugzak.

Rond 15:30 komt hij aan op zijn bestemming. Ditmaal een boerderij met oudere eigenaars.
Aanvankelijk is de sfeer wat afstandelijk. Er is een rare sfeer in huis en de radio zendt gelijk een eucharistieviering uit (zoiets gelijk 'radio Maria' bij ons).
Maar Hugo heeft al snel door dat deze mensen zich wat 'gegeneerd' voelen, omdat er op de bovenverdieping schilders de kamers aan het opknappen zijn zodat zij hem geen kamer kunnen aanbieden. Daarom wordt hij geïnstalleerd in "la salle à manger" waar een soort matrasje is neergelegd. Maar na een gesprekje en wat uitwisselen van informatie, ontdooit de sfeer.

Als we 's avonds bellen, kan Hugo niet te veel en te luid spreken gezien hij zich in een leefruimte bevindt. Dus ben ik vooral aan het woord. Ik vertel over de jongens en hun activiteiten, Aaron zijn goede rapport, de naderende examens, Simon zijn Italiëreis, mijn werk, de sfeer in huis, de konijnen en van alles en nog wat ....

Momenteel mist hij ons serieus, maar dat is ook 'part of the game'.

Morgen op naar Reims. Zal wel een speciale ervaring zijn zo te voet aankomen in zo een grote stad. Ben benieuwd of het postpakket al zal toegekomen zijn.
Spannend toch allemaal !





Etappe 12 : Lor

Woensdag, 14 maart 2012 

Rond 8 uur komt de gastheer Hugo halen om te ontbijten. Het is een gezellige drukte op deze boerderij en iedereen is al druk in de weer. Toch maakt de boer zelf even tijd om met Hugo te ontbijten en een praatje te slaan.  En ook hier komt het onderwerp rond BDE ter sprake. De man is heel erg geïnteresseerd, hij schrijft zelfs de Franse benaming voor deze term op een stukje papiertje zodat Hugo die in het vervolg kan gebruiken.
Plots komt de vrouw des huizes verontschuldigend tussen dat zij en haar man weg moeten.
Er wordt snel afscheid genomen en rond 10:15 vertrekt Hugo naar zijn volgende bestemming : het kleine gehuchtje Lor.

Aangezien er vandaag toch ongeveer 22 km moet afgelegd worden, wordt het doseren en op tijd stoppen. De voeten zijn goed ingetaped - " 's morgens heb ik er wel een half uur werk aan om ze in orde te krijgen".  Het stappen gaat, maar moeilijk. Hugo doet het dan ook rustig aan en neemt geregeld een pauze. Hij geniet onderweg zelfs van aan warm potje Aïki-noedels (bedankt, Trees & Erwin !).  Na toch wel 2 uur  stappen, beseft hij dat hij in de drukte van het afscheid het eten vergeten is dat de boer klaar gelegd had voor hem. Jammer, dus geen lekker 'echt' Frans stokbrood en croissants onderweg ...
Maar als er even later een zeldzame auto nadert, blijkt het toch wel de boerin te zijn die het  pakketje met eten komt brengen. Van gastvrijheid gesproken !

Rond 15:15 komt Hugo aan op zijn volgende bestemming, alweer een boerderij maar deze keer met heel jonge eigenaars. De vader van de eigenaar, een man van rond de 70 jaar, ontfermt zich over Hugo en geeft hem een rondleiding op de 'melkboerderij'. Het is een aangename ervaring en ook de verse melk die geproefd moet worden, smaakt heerlijk.
Het is ongelooflijk hoe onbevangen en oprecht deze mensen een 'gast' ontvangen, ze nemen je als het ware even op in hun leven, ze geven je ook meteen het gevoel dat je erbij hoort.
Hugo mag overnachten in een apart, losstaand gebouwtje. Eigenlijk wordt dit vertrekje gebruikt door een knecht die werkt op de boerderij.  Er is verwarming en een boiler, maar het is er verschrikkelijk vuil : "Overal hangen kobbenetten", om het even op zijn West-Vlaams te zeggen.

's Avonds wordt er met de hele familie - vader, moeder, de 3 kinderen van ongeveer 10, 8 en 5 jaar, grootvader en een nonkel - samen gegeten. Ook een zelfgemaakte aperitief - die naar amandelen smaakt - en huiswijn komen op tafel. "Je zit mee aan tafel en je bent één van hen, zo voelt het aan", zegt Hugo. Het gewone leven gaat hier gewoon door, gast of geen gast.  Ook als de kindjes gaan slapen en ze iedereen rond de tafel een nachtzoen geven, krijgt Hugo er één.
"Voor die gastjes is dat normaal, die stellen zich daar geen vragen bij".
Het zien van de vrijheid en de 'naturel' van deze kinderen, zet natuurlijk aan tot enig overschouwen en al gauw komen beelden uit de kindertijd van Simon & Aaron naar boven.  "Op die momenten, mis je thuis", zegt Hugo 's avonds aan de telefoon.

Hij blikt nog even terug en beseft plots dat hij het hele traject van Vervins tot Reims geholpen werd door gewone mensen. "Die boeren kennen echt wel veel mensen en onderhouden blijkbaar goede contacten"
Ook bij dit jonge gastgezin is het niet anders : ook hier wordt de volgende overnachting al geregeld. Hugo kan morgen terecht bij een gezin in Orainville, 20 km verder en op 16 km van Reims.

"Het is ongelooflijk wat ik meemaak. Die gastvrijheid en wat mensen onbaatzuchtig voor je doen, is ongelooflijk. Ik maak zoveel goede dingen mee.  En daardoor besef je ten volle dat alle mensen maar mensen zijn.  Ik word hier mentaal veel rustiger.
De wereld is nog niet om zeep. Er is nog hoop voor deze wereld !"


  






dinsdag 13 maart 2012

Etappe 11 : Chaourse

Dinsdag, 13 maart 2012

's morgens neemt de vrouw  van de diaken Hugo mee naar het centrum van Vervins. Samen rijden ze naar de pastoor om ook daar een stempel op te halen. De vrouw van de diaken stelt 'pelgrim Hugo' voor aan 3 aanwezige dames en vertelt er meteen bij dat hij een BDE heeft gehad. Ze staan er op dat hij daarover vertelt. Zo goed en zo kwaad als het gaat in het Frans vertelt hij over deze speciale ervaring. Ze hangen aan zijn lippen. En zo vindt zijn boodschap van 'Il n' y a pas de mort' hier in Frankrijk gehoor.

Vandaag kan hij het rustig aan doen, want de onzekerheid van nog een slaapplaats te moeten zoeken is er niet. Hij stapt (of is het manken ?) dus veel trager om zijn voeten enigszins te ontzien.
Het is de eerste keer dat hij enthousiast over het landschap en de natuur spreekt.
Het is hier zo open, zulke enorme landerijen en velden. Dat is ongekend en ongezien bij ons. Hij ziet ook regelmatig herten en als hij eens stopt onderweg dan valt de stilte hem op.
"De mensen zijn hier ook veel rustiger, niet zo opgefokt als bij ons", zegt hij.

Rond 14 uur komt hij aan op het adres in Chaourse, het blijkt een boerderij te zijn.
Er heerst veel bedrijvigheid en iedereen is er nog druk in de weer. Toch wordt hij vriendelijk ontvangen en zijn kamer gewezen. Als hij aangeeft dat hij eigenlijk naar een apotheker zou moeten om tape voor zijn voeten, duwt de vrouw des huizes pront haar autosleutels in zijn handen en wijst naar de 4x4-wagen op het erf met de korte boodschap 'Doe maar'.  En zo kan onze pelgrim - eens niet te voet maar per auto ! -  naar de apotheker in Montcornet !

's Avonds wordt er samen gegeten en dan komen de vragen naar boven 'wie ben je', 'van waar kom je?', 'waarom doe je dit ?'. De moeder en de zoon wisselen mekaar af in het afvuren van de vragen. Tot slot steekt moeder de vrouw Hugo's beperkte garderobe nog eens in de wasmachine zodat alle 'wandel'-geurtjes er eens goed uit zijn :-)
En dan is het tijd om te slapen zodat er voldoende kan gerecupereerd worden voor de volgende dag.
"Het enigste waar ik nu meer inzit, is er geraken", besluit hij ons telefoongesprek.
Ik wens hem veel sterkte en een goede nacht en doe in bed heimelijk een schietgebedje dat zijn voeten genezen en zodat hij verder kan ...

Etappe 10 : Vervins

Maandag, 12 maart 2012

De onverwachte extra afgelegde kilometers eisen hun tol. Vooral de voeten van Hugo zien er serieus van af en beginnen te protesteren. Maar de moraal zit nog goed !
De eindbestemming van deze etappe blijft Vervins, zo een 10 kilometer verder. Zo zit hij eigenlijk nog maar 1 dag achter op het vooraf opgestelde schema.
Hij beseft wel dat hij verstandig moet zijn en moet luisteren naar zijn lichaam.

Hij is al vroeg op stap en komt al tegen de middag aan in Vervins.
Ik had al een hotelletje opgezocht en doorge-smt, maar hij antwoordt dat hij het eerst 'goedkoop' wil proberen. Hij was naar 'l office de toerisme' geweest die hem doorverwezen naar de priester. Die was maar bereikbaar om 13:30 uur, dus gaat hij intussen wat eten.
Het contact met de priester verloopt vlot en na een telefoontje deelt hij mee dat hij een oplossing gevonden heeft in een gastgezin. Maar deze mensen kunnen Hugo maar om 18 uur komen oppikken in Vervins, dus moet hij zich al die tijd maar bezighouden in Vervins.
Tijdens het rondwandelen in dit dorp, roept een oudere man Hugo binnen. En alweer volgt daar een 'speciale' ontmoeting. Vriendelijke mensen met toch een eerder bruut taalgebruik. Er wordt koffie aangeboden in een 'groezelige' tas, er ligt nog sigarettenas op tafel die blijkbaar ook het lievelingsplaatsje van de kat is. Een Frans tafereel.
Daarna nog wat rondgelopen in Vervins, maar met zo een rugzak begin je na een tijdje wel op te vallen, mensen spreken je aan en stellen je vragen. En het is raar maar als ze horen dat je van België bent, willen ze allemaal weten hoe dat nu zit tussen die Walen en die Vlamingen.

18:00 : Hugo wordt aan de pastorij opgehaald door de vrouw van het gastgezin.
Haar man blijkt diaken te zijn. Ze eten samen en het is alweer een gemoedelijke sfeer.
De man is heel behulpzaam en regelt al de 2 volgende overnachtingen voor Hugo.
Eentje in Chaourse en eentje in Lor. Een diaken heeft blijkbaar nog status en enige invloed in deze streken. Daarna moet hij nog weg en Hugo praat nog lang met de vrouw des huizes. Ook het onderwerp 'bijna-dood-ervaring' komt aan bod, ze is één en al oor.

's Avonds aan de telefoon spreken we af dat ik het volgende pakketje met kaarten (Reims - Vézelay) poste restante mag opsturen. Wat gaat dat eigenlijk snel ! Ik mag er ook nog een paar coolmax-kousen aan toevoegen. Hugo zijn linkervoet - gepromoveerd tot status 'probleemvoet' - blijft voor ongemak zorgen.  Dus probeert hij allerlei manier uit om de druk op zijn tenen in zijn schoenen te verminderen. Intapen, dunnere kousen, meer rusten en voeten even laten verluchten, ... Ik hoop van thuis uit vurig dat dit zo snel mogelijk in orde komt.

Etappe 9 : La Capelle - Etréaupont - Sorbais

Zondag, 11 maart 2012

Dankzij zijn vuurtje kan hij de dag beginnen met een lekker tasje thee. Wat een luxe !
Even later komt meneer Courbet van de gemeente even langs en nodigt Hugo uit om mee te komen. De man en zijn vrouw bieden koffie en eten aan. Het wordt een gezellig treffen. Als Hugo duidelijk maakt dat hij graag een stempel wil hebben voor in zijn stempelboekje, blijkt dit in eerste instantie niet zo evident, want het is zondag en 'le mairie' is gesloten.
Dan wordt er gebeld naar de secretaris van een plaatselijke vereniging. Meneer Courbet vergezelt Hugo tot bij 'de secretaris'. Ook die man is zeer gastvrij en haalt eten en drinken aan. En met enige plechtigheid wordt de stempel in zijn pelgrimsboekje gezet.
De heren geven Hugo ook nog 2 adressen mee in La Capelle - de voorziene eindbestemming van vandaag - van mensen die hem zeker verder kunnen helpen om slaapgelegenheid te vinden. Dus vol goede moed en met een stralende zon, vertrekt Hugo op stap richting La Capelle. Een etappe van ongeveer 20 km dwars door 'le Forêt du Nouvion', een bos waar veel everzwijnen zitten.

Nu hij de GR122 niet meer volgt, komt het km-tellertje dat hij van Erwin meegekregen heeft goed van pas. Zo kan hij de afstand van zijn nieuwe etappes toch wat inschatten.

Rond 14 uur is hij al op zijn bestemming, dus hij heeft stevig doorgestapt.
Als hij in La Capelle aankomt, krijgt hij niet direct een positief gevoel bij deze stad.
Als hij bij het eerste adres dat hij meekreeg aanbelt, is de vrouw aanvankelijk heel weigerachtig. Gelukkig is haar man iets milder en nodigt hij Hugo binnen uit voor (alweer) een tas koffie. Helaas hebben deze goede mensen niet direct een idee waar Hugo zou kunnen overnachten. Ze verwijzen hem naar 'les pères du sacré coeur'.
Dus met zijn hele hebben en houden, trekt Hugo daar naar toe. Maar het zondag en ook 'les pères' zijn op stap. Dus op naar het 2e adres, maar ook daar geeft niemand thuis.
Dan maar terug naar het eerste adres, waar deze mensen intussen ook niet meer thuis zijn.
Dus - allemaal te voet ! - terug naar 'les pères'. Die zijn nog steeds niet thuis, maar via een stevige duw aan de poort, geraakt onze pelgrim toch naar binnen. Daar ontmoet hij een man die een nogal afstandelijke houding aanneemt en meedeelt dat hij geen 'père' is en dus niet kan beslissen of er kan overnacht worden. 'Kom maar eens terug als les pères thuis zijn', is zijn advies. Dus terug naar het dorpen intussen wat eten. Na een uurtje terug naar 'les pères'. Nog steeds niemand thuis. Aangezien de voeten nu toch wel pijn beginnen doen van al die nutteloze kilometers, besluit hij in de tuin van 'les pères' wat te rusten en daar te wachten tot de heren thuiskomen. Na een hele tijd gaat er een deur open en komt er een priester op Hugo af. De man vertoont geen uiterlijke tekenen van 'vriendelijkheid' of 'gastvrijheid'.  Dus maar weer uitleggen dat hij een 'pèlerin' is op weg naar 'Saint-Jacques de Compostelle'.  Maar helaas, de priester maakt met de nodige afwijzing in zijn stem en houding duidelijk dat er geen plaats is voor een pelgrim.

Uiterlijk vriendelijk, maar innerlijk kokend en zonder nog een woord te zeggen, pakt Hugo zijn rugzak en verlaat het domein. Al die kostbare tijd verloren in La Capelle voor niets !
De discrepantie tussen het gevende van de gewone mensen (die soms al niet veel hebben) en deze geestelijken is schokkend. Zij die het voorbeeld zouden moeten geven, doen niets voor een pelgrim. Door deze ervaring heeft Hugo zoveel adrenaline dat hij met een stevige stap - de pijn van de blaren voelt hij even niet - naar het volgende dorp Etréaupont, ongeveer 8 km verder, stapt.  Intussen begint het donker te worden, dus hoogtijd om een slaapplaats te vinden.  In Etréaupont staat een groot bord met een verwijzing naar een camping met de vermelding 'ouvert'. Maar helaas, bij aankomst is het 'fermé'. Dan maar terug naar het enige hotel van Etréaupont, maar ook hier 'fermé'. Terwijl hij rondloopt in dit kleine dorp stopt en de straat oversteekt, stopt een auto voor hem en het is toch wel de man die 'geen père' was van in La Capelle. Toeval of niet ?  Hij draait het raampje van zijn auto open en verzekert Hugo dat hij "hier wel iets ging vinden". Zou hij intussen wroeging gekregen hebben ?
Fin, uiteindelijk verwijst een dametje Hugo naar een chambre d'hôtes in Sorbais.
Een gehucht 2 km terug. Omdat hij genoeg heeft van nutteloze kilometers, vraagt hij of dit open is, maar daar kan ze helaas niet op antwoorden. Dus met lood in zijn schoenen en al heel erg moe, trekt hij naar Sorbais. En daar eindigt de lijdensweg. De eigenaars van chambre d'hôtes Le Bocage vangen Hugo heel goed op.
Hij is op stap geweest van 10 uur 's morgens tot 20 uur 's avonds. Maar de adrenaline van La Capelle zit nog in zijn bloed en zijn stem is om 23 uur 's avonds nog fris en monter.
Hij kan gebruik maken van de computer van de eigenaars en stuurt zijn foto's door.

Wat begon als een gemakkelijke en zonnige etappe eindigde in een zware en lange etappe van meer dan 35 km.  Maar hij heeft er alweer een wijsheid bij : "Nu kan ik de armoede van de kathedralen nog beter plaatsen tegenover de rijkdom van de gewone mens".


De vriendelijke uitbaters van chambre d'hôtes Le Bocage in Sorbais





zondag 11 maart 2012

Etappe 8 : Prisches


Zaterdag, 10 maart 2012

Hij is al een week weg ....
Vandaag - nu het weekend is - is dat meer voelbaar. De kinderen hebben hun activiteiten en nu is zijn afwezigheid meer voelbaar en mis ik onze gesprekken. Maar gelukkig bestaat er zoiets als 'telefoon' en dat maakt veel goed.

Sedert hij zijn route inkortte en regelmatig aan het thuisfront wat info opvraagt, heb ik nu overal waar ik ga de betrokken kaart bij mij.

Hij laat al vroeg weten dat hij vandaag vanuit Le Quesnoy naar Landrecies trekt.
Ik zoek de overnachtingsmogelijkheden op en bel één en ander door. Maar veel is het niet.
In de namiddag laat hij weten dat hij toch nog wat verder trekt, Landrecies kon hem niet bekoren en hij stapt nu nog een uurtje verder naar Prisches.
Nu ik toch even tijd heb, zoek ik Prisches op op het internet en merk dat er daar veel meer mogelijkheden zijn.

Een uurtje later - rond 16 uur - laat hij al weten dat hij via de gemeente 'la salle paroissiale' aangeboden kreeg. Een lokaaltje waar o.a. catechese-lessen worden gegeven.
Er is niet echt veel comfort, maar het is toch beter dan je tent te moeten opzetten.
Dank zij zijn vuurtje - dat hij al gans de weg meesleept en waarvan hij deze morgen nog zei dat hij het terug naar huis ging sturen om zijn rugzak wat lichter te maken - kan hij vanavond nog een warme maaltijd klaarmaken : cassoulet met brood.

Zoals gewoonlijk bel ik 's avonds rond een uur of 8 nog eens, maar er is slecht bereik en van een echt gesprek is vandaag helaas geen sprake.


Warm avondmaal in Prisches


Etappe 7 : Le Quesnoy


Vrijdag, 9 maart 2012

Als ik 's morgens bel, krijg ik geen gehoor. Dat is de eerste keer dat ik geconfronteerd word met 'geen GSM-ontvangst'.
Ik bel dan naar Va en daar ik krijg ik een uitgebreid verslag van de vorige avond.
Het doet mij deugd dat ook Erwin en Va zo meeleven en er ook van genoten hebben.

Ik ben toch wel blij en opgelucht als Hugo me zelf opbelt rond een uur of 10.
Hij is net vertrokken, maar hij beseft dat hij het - na gisteren - wat kalmer aan moet doen.
Daarom heeft hij beslist om de voorziene etappe van vandaag 'Sebourg - Preux-au-bois' in 2 stukken te doen. Vandaag stapt hij tot Le Quesnoy, een goede 12 km.

Alles gaat vlot en rond 14 uur is hij in ' l Office de toerisme' waar ze hem een gîte aanbieden om te overnachten. Ruimte genoeg : een gîte voor 8 personen, waar hij helemaal alleen zit.  Hij installeert zich en gaat daarna op zijn sandalen - zijn voeten zijn hem hier zeer dankbaar voor ! - de stad in om wat eten te kopen.
Onderweg heeft hij een ontroerende ontmoeting met een oud dametje. Als Hugo haar vertelt dat hij op weg is naar Compostela, is ze onder de indruk. Ze vertelt  haar hele leven. Als hij haar belooft dat hij voor haar een kaarsje zal branden in Compostela, begint ze te huilen. Om haar te tonen dat hij haar niet zal vergeten, neemt Hugo nog een foto van haar.
Als hij de kruidenierswinkel vraagt of het mogelijk is om 1 appel te kopen, vraagt de vrouw 'en welke mag dat zijn'. 'De beste', antwoordt Hugo. De vrouw vraagt of hij het is die naar Compostela gaat, ze had  hem eerder die dag zien passeren en had de schelp aan zijn rugzak herkent. Als hij bevestigend antwoordt, krijgt hij de 'beste' appel cadeau.
'J' aime Le Quesnoy', smst-hij.
Nog nagenietend van deze mooie stad en de ontmoetingen, trekt hij naar de gîte om zijn maaltijd (een goede entrecôte met brood en een Leffe !) klaar te maken.
We bellen 's avonds nog eens en vertellen onze dag aan elkaar. Het is de eerste keer dat hij zegt dat hij ons begint te missen ...

Onderweg naar Le Quesnoy genieten van de koekjes



Overnachting in Le Quesnoy

Etappe 6 : Frankrijk binnen - op naar Sebourg


Donderdag, 8 maart 2012

Als ik 's morgens naar Hugo bel is het precies een ander iemand die ik aan de lijn heb.
Een opgewekte stem en geest ! Ongelooflijk wat een nachtje slaap met een mens kan doen.

Aangezien er in het hotel een computer is, besluit hij eerst nog een uurtje te 'computeren' alvorens op stap te gaan. 'Er zit niemand achter mij, hé, ik moet mij niet opjagen', zegt hij nog.  En alweer gaat hij vol goede moed op stap, de grens over, Frankrijk binnen ....
Tot Bon-secours hadden we samen alles goed voorbereid, ik had de route van elke etappe in mijn hoofd, elke eindbestemming kon ik mij levendig voorstellen.
Eens voorbij Bon-secours is dat dus niet meer het geval, een nieuw begin dus en alweer een beetje meer 'loslaten' ...

Vlak voor de Franse grens ...


Aangezien Hugo de vorige dagen aangegeven had dat hij een aantal kleinigheden miste, hebben Va en Erwin besloten om hem vandaag eens te gaan bezoeken en hem meteen het gerief te gaan dragen.  Rond 16 uur vertrekken ze richting Sebourg. Gewapend met een GPS gaan ze op zoek naar pelgrim Hugo.

Maar voor die pelgrim is het een beetje een ongeluksdag ...
De GR122 staat blijkbaar niet altijd even goed aangeduid - of moet hij het nog gewoon worden ? - en voor hij het weet volgt hij de route van een andere GR ... en dat zo 4 km lang. En dat zijn pijnlijke kilometers als je die moet terugkeren.  Hij vraagt verschillende keren de weg, maar ook dan lukt het niet zo goed om weer in de goede richting te komen.

Dankzij de GPS en de GSM, treffen Va en Erwin Hugo rond een een uur of zes.
Hij moet dan nog een 6 km stappen tot Sebourg !  Erwin stapt mee met Hugo en Va rijdt vooruit om Hugo zijn overnachting te gaan vastleggen in de enige chambres d'hôtes in Sebourg. Va installeert zich in een plaatselijk café en wacht vol spanning op de stappers. Pas om 20 uur komen ze aan ... Vlug de rugzak afzetten in zijn kamer en dan per auto naar Valenciennes om nog iets te gaan eten.  Het is genieten en het doet deugd om eens 'bekenden' te zien, maar Hugo is moe. Hij heeft van 10 uur tot 20 uur gemarcheerd, waarvan de laatste kilometers aan een behoorlijk tempo en dat eist zijn tol : spierpijn en 2 blaren op zijn hiel ...



Erwin en Hugo komen aan in Sebourg

Etentje in Valenciennes