Als Hugo rond een uur of 8 aan de ontbijttafel verwacht wordt, heerst er al een grote drukte op de boerderij. Elke dag beginnen ze daar te werken om 5:30.
De gastvrouw had gisteren een foto getrokken van "le pélérin Hugo" en afgeprint.
En voor hij vertrok vroeg ze of hij er een boodschap wou opschrijven voor de kinderen.
Het wordt iets in de zin van : "bedankt voor de goede tijd, bedankt voor de gastvrijheid en vooral gelukkig blijven". Dan is het tijd om de kinderen naar het dorp te brengen, waar de schoolbus hen opwacht. De gastvrouw vraagt Hugo mee en samen met haar en de kinderen wandelt hij mee. Op het dorpsplein staan er uiteraard nog heel wat moeders met hun kroost. Trots kondigt Hugo's gastvrouw aan dat hij een pélérin is die bij hen gelogeerd heeft. En alweer een heleboel vragen, er worden zelfs foto's genomen.
Na een goed afscheid en de belofte dat hij ooit nog eens terugkeert, vertrekt Hugo op stap richting Orainville. Het landschap is opnieuw heel mooi, ongelooflijk grote en uitgestrekte landerijen. "Je ademt hier de verte in", zegt Hugo.
En het weer wil ook mee vandaag, het wordt daar 25°C. Hugo verbaast zich erover hoe hij al gebruind is, "ik ben al zo bruin of na een week zomervakantie, raar".
Onderweg komt het geregeld voor dat auto's stoppen en vragen of hij wil meerijden. Maar als pelgrim is dat natuurlijk geen optie.
Hugo overweegt om in Reims te zoeken naar een klein pelgrimsymbool om aan de voorkant van zijn rugzak te hangen, zodat mensen die hem aanspreken kunnen zien dat hij een pelgrim is. Nu hangt er enkel een Sint-Jacobsschelp aan de achterkant van zijn rugzak.
Rond 15:30 komt hij aan op zijn bestemming. Ditmaal een boerderij met oudere eigenaars.
Aanvankelijk is de sfeer wat afstandelijk. Er is een rare sfeer in huis en de radio zendt gelijk een eucharistieviering uit (zoiets gelijk 'radio Maria' bij ons).
Maar Hugo heeft al snel door dat deze mensen zich wat 'gegeneerd' voelen, omdat er op de bovenverdieping schilders de kamers aan het opknappen zijn zodat zij hem geen kamer kunnen aanbieden. Daarom wordt hij geïnstalleerd in "la salle à manger" waar een soort matrasje is neergelegd. Maar na een gesprekje en wat uitwisselen van informatie, ontdooit de sfeer.
Als we 's avonds bellen, kan Hugo niet te veel en te luid spreken gezien hij zich in een leefruimte bevindt. Dus ben ik vooral aan het woord. Ik vertel over de jongens en hun activiteiten, Aaron zijn goede rapport, de naderende examens, Simon zijn Italiëreis, mijn werk, de sfeer in huis, de konijnen en van alles en nog wat ....
Momenteel mist hij ons serieus, maar dat is ook 'part of the game'.
Morgen op naar Reims. Zal wel een speciale ervaring zijn zo te voet aankomen in zo een grote stad. Ben benieuwd of het postpakket al zal toegekomen zijn.
Spannend toch allemaal !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten