Het wordt gaandeweg duidelijk dat het een waar privilege is te kunnen en te mogen vertrekken en dat er vele voorwaarden moeten vervuld zijn. Ik heb ongelooflijk geluk dat mijn vrouw en de kinderen zijn wie en wat ze zijn en ik ben ze dankbaar dat ze de moed hebben elkaar en mezelf vrij te laten als het er op aan komt. Nu kwam het er op aan. De oprechtheid in de support door vrienden en familie brengt een onverwachte lichtheid en soms komt het onuitsprekelijke heel even dichterbij.
Achter zelfstandigheid ligt dikwijls, meestal bescheiden op de achtergrond, datgene wat ze mogelijk maakt. Hier is het niet anders. Nu is te begrijpen waarom vroeger niet mogelijk was wat nu wel kan. Toen was de zelfstandigheid zonder fundament.
Vanaf het moment dat de beslissing valt, begint de camino bijna magnetisch aan te trekken. Je voelt dat je gaat deel uitmaken van iets dat beloftevol en op vele gebieden rijk is. Tussen de regels lees je hetzelfde ook bij anderen die erover schrijven. Eenmaal beslist wordt de appetijt om te vertrekken steeds groter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten