Vrijdag, 25 mei 2012
Vandaag stapt Hugo naar Saint-Jean-Pied-de-Port (verder SJPdP), wat letterlijk 'Sint-Jan aan de voet van de bergpas' betekent. Een belangrijke mijlpaal op zijn pelgrimstocht waarmee hij zijn lange tocht doorheen Frankrijk afsluit. De 24 km van Ostobat naar SJPdP legt hij samen af met Isabelle. Ze doen het rustig aan en praten veel onderweg. Rond 14:15 wandelen ze via de Porte de Saint-Jacques de stad SJPdP , gelegen aan de voet van de Pyreneeën, binnen. 'Daar zijn geen woorden voor. Alles is weer anders. Ik was van plan om een SMS te sturen - zoals eerder in Reims, Vézelay en Le Puy - zo van 'ik wandel nu SJPdP binnen', maar het is er door alle indrukken gewoon niet van gekomen. SJPdP is zo authentiek dat je het met niets kunt vergelijken. Het is hier echt druk. Je ziet nieuwkomers die hier starten, pelgrims die hier stoppen en met gemengde gevoelens afscheid nemen en moeten loslaten. En dan degene die doorgaan en hoopvol en wat onwennig uitkijken naar het Spaanse avontuur.'
Hugo overnacht in 'l'Auberge du pèlerin' in de Rue de la Citadelle, de belangrijkste straat in het oude centrum met de ene pelgrimsherberg naast de andere. Voor de rest wordt het een drukke namiddag : postpakket afhalen, het gebruikte en nu onnodige geworden kaartmateriaal terugsturen, foto-kaart kopen, eten kopen voor morgen onderweg, geld afhalen, kaartjes kopen en versturen, ... 'En intussen kom je de één en de ander tegen die je kent van op de weg van Le Puy en waar je dan ne keer mee babbelt, want wellicht zie je die mensen nooit meer terug.'
'Je hebt mekaar zo kort gekend, maar blijkbaar is het zo krachtig geweest dat je bijna in mekaars armen zou vliegen als je mekaar hier weer tegenkomt. Tja, je hebt sommige mensen 2 of 3 weken niet gezien en toch moet je vaststellen dat je mekaar vrij goed kent. Het zijn mensen waar je geen verleden en geen toekomst mee hebt en daardoor wordt alles veel intenser. En als je mekaar dan tegenkomt, is het bijna een ontlading.'
Zoals afgesproken gaan ze 's avonds samen met hun groepje eten in een Auberge : Gérard, Philippe, Isabelle, Pauline, Jeanine en Hugo . Er zijn veel ingehouden emoties, die rustig gedragen worden. 'Onderweg worden verbindingen gemaakt en nu moet je loslaten. Het is eigenlijk een voortdurend spel van 'verbinden' en 'loslaten'.'
'Ik heb besloten om toch geen rustdag te nemen in SJPdP. Ik zit nu in het ritme en wil niet stilvallen. Ik vraag me zelfs af wat ik hier nog een dag zou moeten doen. Want dit is geen gewone stad, het is een doorgangssluis en dat voel je. Bovendien zijn we maar met 3 van ons groepje die doorgaan en het is goed om nu wat voor mekaar te zorgen, zeker met de oversteek van de Pyreneeën. Eigenlijk ben ik zodanig curieus dat ik niet kan wachten.'
'Het is één van de mooiste tijden in mijn leven, ook op emotioneel gebied. Het is een periode waarin ik het meest leer over 'mensen', maar ook over mezelf. De fouten of hetgene waar je altijd opnieuw tegen aanloopt in je leven, worden hier duidelijk. De Weg is echt een meester-leraar.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten