Voordat hij op stap gaat, springt Hugo nog eens binnen op het politiekantoor om die mannen te bedanken en om een stempel in zijn pelgrimsboekje te laten zetten.
Even later loopt hij alweer in het bos helemaal alleen. Maar gezien de beschrijving van de te volgen weg in de gids nu niet meer zo gedetailleerd is, moet hij continu heel aandachtig zijn en kan het bijna niet anders dan dat hij af en toe eens verkeerd loopt. Gelukkig en bijna als bij wonder ontmoet hij in het bos iemand van het bosbeheer die hem de weg uitlegt naar 'de grote baan'. Hugo is het zoeken in het bos beu en besluit om via de weg verder te gaan richting Pontigny. Hij koos bewust voor deze bestemming omdat de overnachtingplaats 'Mission de France' - volgens de gids een gemeenschap van priesters, diakens en leken - hem aansprak. 'Ik wil daar wel eens de sfeer gaan snuiven'.
Het wordt vandaag dus een kortere etappe (17 km) dan eerder voorzien, maar na de zware en lange tocht van gisteren is dit een welkome afwisseling. Hij wordt maar rond 15:00 verwacht in Pontigny, dus er moet niet doorgestapt worden.
Rond 13:30 is hij er al. In de plaatselijke kruidenier koopt hij een blikje frisdrank en installeert zich in de zon. Omdat hij geen zin heeft om nog anderhalf uur te niksen, besluit hij om toch al maar naar de 'Mission de France' te gaan. Het is een groot gebouw 'je kunt het vergelijken met een gigantisch alleenstaand herenhuis', dat vlak naast de abdij van Pontigny gelegen is. Daar wordt hij zeer hartelijk ontvangen door een soort conciërge. Het te vroeg aankomen, wordt vriendelijk weggewuifd met de woorden 'sans soucis'. Terwijl de man Hugo naar een kamer brengt, legt hij uit dat er vandaag helaas niemand aanwezig is, Hugo kan er overnachten maar op gebied van eten zal hij 'zijnen plan moeten trekken'. Hugo is dus helemaal alleen in dit gebouw, dat al een rijke geschiedenis heeft. Mission de France is lang geleden ontstaan uit (vooral) een groep priesters, maar ook diakens en leken die wilden werken én priester zijn. Op een bepaald moment zou een paus dit verboden hebben zodat ze gedwongen werden om een keuze te maken - of werken of priester zijn. Velen zijn dan ook priester geworden, anderen zijn effectief gaan werken. Maar er bleef een harde kern over die vasthield aan de combinatie. Later besliste een andere paus om voor hen een 'diocene' op te richten, die echter moest verbonden zijn aan een kathedraal. Hier in Pontigny fungeert de abdij dus als kathedraal voor de 'Mission de France'. Er wonen o.a. dokters die gaan werken, maar die ook priester of diaken zijn. Een vrij uniek gegeven.
In de namiddag wandelt hij rond in het grote domein rond de abdij en brengt een bezoek aan de kathedraal. Die is immens groot, mooi en gebouwd in steen van zeer lichte kleur. Het feit dat de kathedraal maar voor 1/3 met stoelen gevuld is, creëert een aparte sfeer. Samen met het invallende zonlicht ontstaat er een zeer rustgevende meditatieve sfeer. En wat kan een pelgrim als Hugo zich nog meer wensen ? Hugo installeert zich en geniet er in alle stilte van de rust en sereniteit.De conciërge - die voor een uurtje weg moet - komt Hugo de sleutel brengen, zodat hij nog binnen kan in de Mission. Wat een onvoorwaardelijk vertrouwen - 'Wij kennen dat niet bij ons'.
 |
| Pontigny |
'Ik heb vandaag nog getwijfeld om toch door te gaan naar Beine, maar ik ben blij dat ik toch hier in de abdij ben. Het voelt hier goed aan.'
Als ik hem 's avonds rond een uur of 7 bel, ligt hij al in zijn bed. Hij is wat koortsig en er zijn weer een paar tenen aan het ontsteken. Hij is er niet zo gerust in. Dan herinnert hij zich dat Anne - de gastvrouw uit Mater waar hij heel in het begin overnachtte - hem een aantal Voltaren-pillen had meegegeven voor 'je weet maar nooit'. Alhoewel Hugo absoluut geen pillenslikker is, besluit hij toch om er nu eentje te nemen. Hij gaat vroeg slapen en laat de nacht zijn werk doen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten