Zaterdag, 3 maart 2012
Een beter vertrek kun je jezelf niet wensen. Het feit dat mensen de moeite doen om je uit te wuiven is op zichzelf een mentale boost. Na de nodige foto's ga ik op weg. De eerste 'echte' stappen. Ik adem de verte in. Stilaan bekruipt me als een klein kind een licht euforisch gevoel. Nog even denk ik over hoe goed en hoe nodig het is te leren loslaten. Niet alleen voor Simon en Aaron... In ieder geval zijn ze nu reeds wijzer geworden door deze ervaring.
De weg langs de Schelde. Ik denk aan de kanarievogel die we vroeger thuis hadden. Soms zetten we zijn kooitje een hele tijd open, maar het beestje bleef zitten en merkte blijkbaar niet dat het deurtje open was. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk door het deurtje vlieg ...
Aangekomen in Zevergem. Tony en Bea ontvangen me heel goed. Voor hen ben ik hun eerste pelgrim die ze ontvangen en voor mij is dit mijn eerste etappe en mijn eerste overnachting, een beetje onwennig dus. Later paten we over de Tony 's camino, bekijken we foto's. Ik word behandeld als een echte gast en ben er hen dankbaar voor.
Voor het vetrek - terwijl Bea een hap klaarmaakt voor onderweg - vult Tony mijn pelgrimsboekje in. Hij schrijft : " l' Homme est né pour marcher'. Een uitspraak die hij meedraagt van toen hij op weg was. Opnieuw zie ik die lichte nostalgie die achterblijft na de camino. Het betekent dat de innerlijke God zag dat het goed was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten