Etappe 23 : Saint-Florentin

Dinsdag, 27 maart 2012 

Om 7:15 is Hugo al vertrokken en 'vollen tuup gegeven'.  Maar al vrij snel is hij verkeerd gelopen, 'ik wist totaal niet meer waar ik liep'.  Hij hoorde een hond blaffen en dat hoorde er gevaarlijk uit. Hij zocht vlug een stok voor het geval de hond op hem afkwam. Maar raar genoeg, stierf het geluid weg. Hij hoorde telkens geblaf, maar het ging altijd weer weg. Dus bleef hij maar alert.  Gelukkig kwam er een tractor af, die mannen hadden het al van ver gezien dat hij verkeerd liep en legden hem de weg verder uit met als belangrijkste richtlijn 'tout au bout' en tijdens de uitleg zegt één van de mannen 'Ecoute, un chévreuil'. Hugo slaat daar zo geen acht op en zet er een meteen een sterke pas in en even later hoort hij weer dat geblaf. Luider en dus dichter nu.  En op het moment dat hij het dier opmerkt, beseft hij dat de 'chévreuil' een hert is en geen hond. Het dier is bang van hem en sputtert vlug weg, vandaar dat het geblaf telkens weg ging ...
Aan het volgende kruispunt past hij het 'tout au bout'-principe toe, maar dat blijkt totaal verkeerd te zijn. 'Dan is het vloeken en nog rapper stappen, naar beneden en naar omhoog'. Maar uiteindelijk geraakt hij uit het bos en kan hij zich oriënteren. Hij gaat verder via de N77 richting Saint-Florentin. Hij heeft honger, maar heeft helaas geen eten meer bij. Hij voelt het aan zijn lichaam dat hij te weinig gegeten heeft. Rond 12:30 is hij al in Neuvy-au-Sautour waar een bakkerij is en waar hij in een mum van tijd enkele lekkere koeken naar binnen slikt. Het is nog vroeg en hij voelt zich nu weer wat beter dus besluit hij om toch verder te gaan naar Saint-Florentin. Hij weet van Marc - die nog steeds 1 dag voorop zit en waarmee hij nog steeds contact heeft  - dat hij daar gisteren in een opvanghuis voor daklozen terecht is gekomen. Dus waarom dat ook niet proberen...

Na enkele uren komt hij aan in Saint-Florentin en het was hoogtijd want 'ik liep op mijn laatste benen'. Le Mairie is gesloten, maar het politiekantoor is open. Daar verwijzen ze Hugo naar de naburige permanentiepost van het Rode Kruis, die in opvang voorziet van daklozen en mishandelde vrouwen, maar gelukkig is er ook plaats voor een pelgrim. 'Het was ongelooflijk warm vandaag en het zweet droop mij af. Ik denk dat ze daar direct gezien hadden dat ik op was, want ze gaven mij direct een blikje Oasis'.
Hugo mag zich installeren in een kamertje met 2 bedden, een douche en een toilet.
Ze vragen of hij iets heeft om zich te wassen en te eten. Alhoewel hij hier positief op antwoordt, brengen ze hem even later 'een berg eten' (diverse blikken, koffie en thee) en zelfs een esbit-vuurtje zodat hij het eten nog kan opwarmen ook.  Op het bed wordt een pakket gelegd. Hugo's verbazing is groot wat daar allemaal in zit : een handdoek, een washandje, tandenborstel, kleine tubes scheerzeep, tandpasta en shampoo, een kam, ...
'Ik kom uit de woestijn en beland hier precies in het land van melk en honing.'

'Ik heb nog veel werk met wassen, drogen en alles klaarmaken en opruimen.
Elke dag moet bijna alles uit die rugzak en elke morgen moet alles weer goed geordend worden. Ook mijn voeten vragen 's morgens de nodige verzorging. Ik ben toch elke morgen wel een dik uur bezig voor ik kan vertrekken.'

Vandaag heeft hij toch wel 35 km afgelegd. 'Ik heb 8 uur aan één stuk gelopen en stevig doorgestapt. Het was sleuren en trekken vandaag, maar ik ben blij dat ik de limiet gehaald heb.'  Vandaag kreeg Hugo een sms van Raf en 'ik heb een heel lange teruggestuurd want het enige wat ongeveer belangrijk is nu in mijn leven zijn de contacten met al die mensen hier en met vrienden en familie thuis'.

Onderweg naar Saint-Florentin

Overnachting in Saint-Florentin