Etappe 12 : Lor

Woensdag, 14 maart 2012 

Rond 8 uur komt de gastheer Hugo halen om te ontbijten. Het is een gezellige drukte op deze boerderij en iedereen is al druk in de weer. Toch maakt de boer zelf even tijd om met Hugo te ontbijten en een praatje te slaan.  En ook hier komt het onderwerp rond BDE ter sprake. De man is heel erg geïnteresseerd, hij schrijft zelfs de Franse benaming voor deze term op een stukje papiertje zodat Hugo die in het vervolg kan gebruiken.
Plots komt de vrouw des huizes verontschuldigend tussen dat zij en haar man weg moeten.
Er wordt snel afscheid genomen en rond 10:15 vertrekt Hugo naar zijn volgende bestemming : het kleine gehuchtje Lor.

Aangezien er vandaag toch ongeveer 22 km moet afgelegd worden, wordt het doseren en op tijd stoppen. De voeten zijn goed ingetaped - " 's morgens heb ik er wel een half uur werk aan om ze in orde te krijgen".  Het stappen gaat, maar moeilijk. Hugo doet het dan ook rustig aan en neemt geregeld een pauze. Hij geniet onderweg zelfs van aan warm potje Aïki-noedels (bedankt, Trees & Erwin !).  Na toch wel 2 uur  stappen, beseft hij dat hij in de drukte van het afscheid het eten vergeten is dat de boer klaar gelegd had voor hem. Jammer, dus geen lekker 'echt' Frans stokbrood en croissants onderweg ...
Maar als er even later een zeldzame auto nadert, blijkt het toch wel de boerin te zijn die het  pakketje met eten komt brengen. Van gastvrijheid gesproken !

Rond 15:15 komt Hugo aan op zijn volgende bestemming, alweer een boerderij maar deze keer met heel jonge eigenaars. De vader van de eigenaar, een man van rond de 70 jaar, ontfermt zich over Hugo en geeft hem een rondleiding op de 'melkboerderij'. Het is een aangename ervaring en ook de verse melk die geproefd moet worden, smaakt heerlijk.
Het is ongelooflijk hoe onbevangen en oprecht deze mensen een 'gast' ontvangen, ze nemen je als het ware even op in hun leven, ze geven je ook meteen het gevoel dat je erbij hoort.
Hugo mag overnachten in een apart, losstaand gebouwtje. Eigenlijk wordt dit vertrekje gebruikt door een knecht die werkt op de boerderij.  Er is verwarming en een boiler, maar het is er verschrikkelijk vuil : "Overal hangen kobbenetten", om het even op zijn West-Vlaams te zeggen.

's Avonds wordt er met de hele familie - vader, moeder, de 3 kinderen van ongeveer 10, 8 en 5 jaar, grootvader en een nonkel - samen gegeten. Ook een zelfgemaakte aperitief - die naar amandelen smaakt - en huiswijn komen op tafel. "Je zit mee aan tafel en je bent één van hen, zo voelt het aan", zegt Hugo. Het gewone leven gaat hier gewoon door, gast of geen gast.  Ook als de kindjes gaan slapen en ze iedereen rond de tafel een nachtzoen geven, krijgt Hugo er één.
"Voor die gastjes is dat normaal, die stellen zich daar geen vragen bij".
Het zien van de vrijheid en de 'naturel' van deze kinderen, zet natuurlijk aan tot enig overschouwen en al gauw komen beelden uit de kindertijd van Simon & Aaron naar boven.  "Op die momenten, mis je thuis", zegt Hugo 's avonds aan de telefoon.

Hij blikt nog even terug en beseft plots dat hij het hele traject van Vervins tot Reims geholpen werd door gewone mensen. "Die boeren kennen echt wel veel mensen en onderhouden blijkbaar goede contacten". 

Ook bij dit jonge gastgezin is het niet anders : ook hier wordt de volgende overnachting al geregeld. Hugo kan morgen terecht bij een gezin in Orainville, 20 km verder en op 16 km van Reims.

"Het is ongelooflijk wat ik meemaak. Die gastvrijheid en wat mensen onbaatzuchtig voor je doen, is ongelooflijk. Ik maak zoveel goede dingen mee.  En daardoor besef je ten volle dat alle mensen maar mensen zijn.  Ik word hier mentaal veel rustiger.
De wereld is nog niet om zeep. Er is nog hoop voor deze wereld !"