Zondag, 27 mei 2012
Vandaag de 1e etappe volledig op Spaanse bodem met bestemming Larrasoaina, een dorp op 28 km afstand. De etappe op zich is heel mooi en afwisselend : door dorpen met huizen in de typische bouwstijl van dit Pyrenese deel van Navarra, weilanden, beukenbos, nu eens onverharde wegen, dan weer geasfalteerde wegen en meerdere keren moet via een bruggetje - meestal aangelegd met natuurlijke materialen - een beekje overgestoken worden. En dit alles bij temperaturen van om en bij de 30°C.
'Voor mij doet het hier echt zeer toeristisch aan. Er zijn er veel die hier pas beginnen in feite en dat zie je. Al hun materiaal is splinternieuw en alles is perfect voorbereid. Van thuis tot in Le Puy moest ik zelf mijn weg zoeken. Vanaf Le Puy tot SJPdP was de weg goed aangeduid, maar hier is het gewoon super goed. 't Is gelijk voor schoolkinderen. Je kan dus gans de weg babbelen, want je moet eigenlijk niet opletten. Je kan gewoon niet verloren lopen en als er toch een pelgrim van de route afwijkt, dan komen de mensen die hier wonen direct uit hun huis om duidelijk te maken dat hij/zij de andere kant op moet. Ongelooflijk !'
'We zijn vanmorgen alle 3 samen vertrokken, maar onderweg zijn we Gérard uit het oog verloren. Hij wil goed doorstappen. Isabellen en ik hebben het vandaag rustig aan gedaan, haasten brengt toch niet op want de gîtes gaan hier maar open om 16:30. Er zijn hier ook meer mogelijkheden om onderweg te eten en daar hebben we dan ook wat tijd voor uitgetrokken.'
'Alles is totaal anders hier, niets is gelijk daarvoor. Eigenlijk kan ik 3 delen onderscheiden : van thuis tot Le Puy waar ik gans alleen liep, van Le Puy tot SJPdP waar je plots een deel van een groep wordt en dan Spanje waar alles weer totaal anders is. De taal, ik versta niets van wat ze zeggen. De mentaliteit, ze zijn veel luidruchtiger en worden rapper kwaad, ze bedoelen het wellicht zo niet, maar als je dat niet gewoon bent, komt het wel zo over. De gewoontes, hier kan je bijvoorbeeld niet op voorhand reserveren in de albergues en refugios, als het vol is dan heb je pech en moet je maar een dorp verder proberen. Kortom, je hebt geen één herkenningspunt meer en dat voelt raar aan. Daarom val ik nu een beetje terug op het comfort van samen zijn. Anders loop je alleen in een land waar je geen woord verstaat van wat ze zeggen. Ik ben een beetje uit mijn lood geslaan ...'
Als ze in de Albergue aankomen, bereiden Hugo en Isabelle een maaltijd met wat ze nog hebben : een blik bonen in tomatensaus, pasta, spek en chorizo. 'En we kregen nog wat tomaten die een Amerikaan over had. Je moet je behelpen met wat er is en dat is voor iedereen zo, het is geven en nemen, dat is op stap zijn. Na het eten was het kleren wassen en uithangen, nog ne keer wat rondwandelen in het dorp en gaan slapen.'
'Normaal is het morgen een etappe van 16 km naar Pamplona zodat er tijd genoeg is om de stad te bezoeken. Maar ervaring leert dat eens je in de gîte bent, je je toch bezig houdt met praktische dingen en dat het er dan toch niet van komt om de stad nog echt te gaan bezoeken. Vandaar dat we afgesproken hebben om tot Zariquiegui te stappen, 10 km voorbij Pamplona en als we door Pamplona lopen dan meteen de stad te bezoeken.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten