Etappe 65 : Lauzerte

Zaterdag, 12 mei 2012

Het ontbijt - met zelf gebakken brood - wordt geserveerd in een bijgebouwtje met keuken.
Deze keer is Luzette er niet bij en zit Hugo enkel met de 2 Franse mede-pelgrims aan tafel.  'Het contact was beter nu dan gisteravond, er was een minder gemaakte sfeer. En dan zie je dat iedereen met zijn eigen verhaal op stap is. Het valt mij toch op dat vooral vrouwen alleen op pelgrimsweg zijn.'

Ze vertrekken alle 3 samen uit Escayrac en gaan op weg naar Lauzerte. 'In het begin liepen we samen, maar op den duur is iedereen zijn eigen gang gegaan. Zo gaat dat, je babbelt wel wat, maar na een tijdje moet je weer alleen zijn. Dat is bij de meeste pelgrims zo.' Gezien de korte etappe beslist Hugo om vandaag toch maar via Montcuq te gaan, 'anders wordt ze nog korter en ik moet toch geld afhalen.' En daar komt hij opnieuw Isabelle en Sylvie-Anne tegen, maar ook andere pelgrims 'je kent de namen niet, maar je herkent mekaar wel. Het is de eerste keer dat ik het mijzelf gun om een koffie te drinken op terras met enkele andere pelgrims. Ik mag mezelf dat ook wel eens gunnen, hé.'  Na deze tussenstop, vertrekt Hugo weer op weg. 'Voor ik het wist, ging ik weer voluit. Ik begin te snappen waarom sommige pelgrims het niet graag hebben als ik hen voorbijsteek. De meeste zijn nog maar pas vertrokken en zien fysiek echt af en dan is het wellicht niet zo leuk als er u enen zo vlotjes voorbijloopt. Vandaag liep ik even bij een vrouw die echt ongelooflijk afziet. Ze heeft al willen opgeven, maar toch doet ze elke dag verder. Na een tijdje met haar gewandeld te hebben, zei ik weer dat ik door ging. Zij begreep dit, maar net voor ons liepen er nog 2 vrouwen en in het passeren zei er één "Haast u maar want op het eind ligt een bonbon". Ik heb daar dan natuurlijk nog een heel eind lopen over nadenken, want dat had ik nog niet meegemaakt op de weg.' Wat later mist Hugo een markering en loopt hij verkeerd, maar hij kan het gelukkig redelijk snel weer herstellen. Even later komt hij bij een rustplaats voor pelgrims. 'Dat kom je hier regelmatig tegen : mensen die langs de weg of in hun tuin een tafel zetten met koffie, thee en koekjes zodat passerende pelgrims even kunnen rusten en iets drinken. Meestal staat er een collectebus waar je naar eigen goeddunken iets kan achterlaten. Maar hier vroegen ze 1€ voor een koffie en 1,60€ voor een koekje.' Net als Hugo daar aankomt, komen de 2 dames van daarjuist ook aan. 'Als ik liet vallen dat ik er dat toch wel over vond om 1,60€ te vragen voor een koekje, kochten ze er één voor mij. Ik had het gevoel dat ook zij nagedacht hadden over de opmerking en dus zand erover en verder.'
Voor de rest verloopt de etappe vlotjes en na de middag is Hugo al in Lauzerte. Hij doet er boodschappen zodat hij vanavond zelf kan koken en een lunchpakket kan maken voor morgen onderweg. 'Ik ben hier naar een bakker geweest. Ongelooflijk ! Als je daar binnenkomt, gewoon een paar planken en that's it. Dat is hier echt een totaal andere mentaliteit, hoe die bakkerij er uitziet is totaal niet belangrijk maar het brood moet wel goed zijn. Bij ons is het net omgekeerd.' Hugo loopt nog enige tijd rond in Lauzerte, een dorpje waar hij een goed gevoel bij heeft. 'Ik moet daar leren mee omgaan dat ik redelijk veel tijd over heb en dat ik even de toerist kan uithangen. Hier begint er echt al een zuiderse sfeer te hangen : de dorpen met veel smalle straatjes en authentieke sfeer, de huizen met al van die rode zuiderse dakpannen, een stralende zon. Dan krijg je natuurlijk al snel een vakantiegevoel. Een heel andere ervaring dan voorheen, met al die regen en wind.' 
De 2 dames van onderweg logeren in dezelfde gîte als die van Hugo en 's avonds is er gelegenheid genoeg om wat bij te praten. Deze dames stappen al voor het 4e jaar op rij 1 week op deze pelgrimsweg. 'Als ik dan vertel dat ik van thuis vertrokken ben, hoor ik altijd veel o's en a's. En ja, eigenlijk ook wel respect. Want er zijn hier bijna geen thuisvertrekkers. De meesten hier stappen maar tot in Moissac of iets verder, er zijn er zelfs weinig die naar Saint-Jean-Pied-de-Port gaan.'


'In het begin zie je fysiek en mentaal echt af, maar na een tijd wen je daar aan. Toch blijf je denken dat je dezelfde moeite moet ervaren om 's avonds het gevoel te hebben van "ik ben er tegen aan geweest". En dat is de reden waarom ik altijd zo rap wil stappen, ik zoek continu mijn grenzen op. Maar de praktijk toont aan dat dat opjagen geen zin heeft, want je kan de etappes toch niet aanpassen.
Ik heb hier vele uren om na te denken en kom tot de vaststelling dat ik met al mijn verwoede pogingen om rapper te gaan, toch ik altijd bij dezelfde mensen uitkom.  En die bepaalde mensen zijn de enige constante op mijn weg. Ik moet dus stoppen met mij te focussen op tijd en ruimte. Het gaat over bewustzijn, over mensen ontmoeten.
Ja, le chemin zit raar in mekaar ...'