Etappe 77 : Ostobat

Donderdag, 24 mei 2012

In Ferme Bohoteguia zorgen ze goed voor de pelgrims ' 's Morgens stond er een tafel klaar met allemaal eten zodat je zelf een lunchpakket voor onderweg kon maken. En dit voor een vrij te bepalen bijdrage. Wel handig.'
Rond 8 uur begint Hugo aan de voorlaatste etappe op Franse bodem : van Aroue naar Ostobat, een etappe van 23 km. Aanvankelijk is er veel mist, maar naarmate de dag vordert wordt het steeds warmer. 'Na alle nattigheid van de afgelopen dagen, zie je de regen zo verdampen.' 
'Ik ben vandaag heel content dat ik weer eens alleen ben. Als ik 's morgens aanzet en de vorige etappe met alles wat erbij hoort achter mij laat, kan ik soms emotioneel worden. Het is gelijk een explosie van energie. Dat heeft mij dan echt een boost, ik zou dan beginnen lopen met die rugzak. Ja, dan moet ik er gewoon tegen aan, dan ben ik niet te stoppen.'
Het wordt een heel mooie etappe, waarbij plots een ander landschap opduikt. 'Plots is het hier bergachtig. Het is pas vandaag dat ik zicht heb op de Pyreneeën.' 

Op enige afstand voor Ostobat, in Uhart-Mixe, passeert Hugo aan de stèle Gibraltar, gelegen bovenop de Mont Sauveur en al sinds de Middeleeuwen een oriëntatiepunt voor pelgrims. Nu is het een modern zuilvormig gedenkteken dat op de plaats staat waar 3 van de 4 Franse historische pelgrimsroutes samenkomen : de weg via Tours of Via Turonensis, de weg via Vézelay of de Via Lemovicensis en de weg via Le Puy of de Via Podiensis. De naam 'Gibraltar' heeft niets te maken met de Zuid-Spaanse stad, maar met Xibaltarre of Saint-Sauveur in het Baskisch. 'Ik lag redelijk ver voor op de rest en was er dus alleen. Ik heb daar dan gegeten en gewacht tot er iemand afkwam omdat ik - zoals ik thuis beloofd had - hier een foto wou. Je hebt er een prachtig uitzicht. Na enige tijd kwam er een pelgrim aan uit de weg van Vézelay. Het was een man uit Roeselare die elk jaar 1 week op de camino loopt.' Hij trekt een foto van Hugo bij de stèle en samen stappen ze verder naar Ostobat, waar ze zichzelf trakteren op een pintje.
De gîte waar Hugo logeert, en bij toeval ook de man uit Roeselare, ligt ongeveer 1 km voorbij Ostobat. 'Het is hier allemaal zeer nieuw en hotel-achtig. We zijn hier met ongeveer 40 pelgrims, waaronder ook Isabelle. Ik heb haar al een tijdje niet meer gezien en in de late namiddag kwam ze hier als bij  toeval ook aan.' De namiddag wordt gevuld met wassen, rugzak in orde zetten, wat buiten zitten en babbelen met de één en de ander 'want je komt meer en meer mensen tegen die je kent. Dus het is er niet van gekomen om nog eens terug te stappen naar Ostobat om Maxim en Chantal op te zoeken. Tja, dat is ook de Weg.'
Om 19 uur wordt het avondeten opgediend en dat wordt alweer een speciale ervaring. 'De eigenaar van de gîte is een Bask die Baskische liederen zong. Hij probeerde de groep mee te krijgen en dat ging heel vlot, er was echt ambiance. Er was ook een Japanse aanwezig die fluit speelde en ook zij speelde een paar liederen op haar fluit.'

Morgen is een belangrijke dag, naar Saint-Jean-Pied-de-Port, de laatste bestemming in Frankrijk. 'Het voelt verward aan omdat het een mengelmoes is van dingen die gebeuren. Er zijn er die daar stoppen, andere gaan door, er komen nieuwe bij. En vandaar Spanje binnen en dat is helemaal iets nieuw. We zien wel.'