Dinsdag, 15 mei 2012
Met de mooie herinneringen aan het prachtige Saint-Antoine en de goede contacten nog vers in het geheugen, trekt Hugo alweer voorwaarts. Dit keer naar Lectoure, een etappe van 26 kilometer. 'Vandaag heb ik lang alleen gelopen en het rustig aan gedaan.' Onderweg loopt hij een eindje samen met een Franse man die voluit vertelt over zijn professioneel leven. ' 't Was zeer interessant. Hij hield de debieten en waterstanden van rivieren in Frankrijk bij. We hadden het over techniek en politiek. En onze gezamenlijke conclusie was dat als de techniek zodanig snel verandert het niet anders kan dan dat de economie moet crashen.' Als de man een pauze neemt om wat te eten, wandelt Hugo weer in zijn eentje verder.
Na de middag komt hij aan Lectoure, een stad die tijdens de renaissance bekend werd om haar pastel 'le bleu de Lectoure'. Uit de gele bloemen van de wedeplant werd een bleekblauwe pasta gehaald die gebruikt werd om stoffen te verven. En aangezien dit het enige gebied in Frankrijk was dat deze pastelkleur produceerde, ontstond al snel een bloeiend economie. Vandaag stapt Hugo naar l'Accueil Pèlerin Presbytère, een 'maison paroissal' vlakbij de kathedraal Saint-Gervais et Saint-Protais de Lectoure. Het is een eerder kleinschalige organisatie die gerund wordt door vrijwillige ex-pelgrims. Het is Hugo's eerste verblijfplaats met 'participation libre aux frais', je bepaalt dus zelf hoeveel je bij vertrek betaalt. Aangezien hij maar vanaf 15 uur op de kamers kan, laat hij er zijn rugzak achter en gaat hij iets drinken en wat rusten in de binnenstad van Lectoure.
's Avonds geniet hij samen met de andere aanwezige pelgrims van een sober maar overvloedige pelgrimsmaaltijd. Deze keer zijn er wel veel bekende gezichten. 'Er is blijkbaar een groep pelgrims die getrokken is naar spirituele dingen en die gemakkelijker een religieus oord opzoeken en die komen hier dan samen. Er zijn er hier veel die ik kan onder ander Isabelle, Sylvie-Anne en Gerard en nog een paar andere. De meeste waren ook bij Les Filles de Jésus in Vaylats. En hier komen we mekaar weer tegen. Aangezien we mekaar nu al wat beter kennen, was er al snel een leuke sfeer aan tafel.' En ook les hospitalliers dragen daar hun steentje toe bij. Voor het eten delen ze een tekst uit van een lied op de melodie van het Europees volkslied, een tekst bedoeld om te danken voor het eten. En voor het dessert wordt het Ultreia lied ingezet. 'Ja, als je zo met 20 dit lied zingt, dan doet dat wel iets. Je voelt je verbonden, het komt van binnen naar buiten. En iedereen is gelijk, er wordt met iedereen rekening gehouden. Er zit een sterk fundament is de camino.'
Aangezien Isabelle en Sylvie-Anne morgen niet doorstappen naar Condom - zoals Hugo gaat doen - maar naar Le Romieux (het dorpje met de mooie legende van Angéline en haar katten) beseffen ze dat vandaag mogelijks de laatste avond samen is. Ze bedenken dat het toch wel tof zou zijn om alle 3 samen in Finisterre te staan en er hun camino afsluiten. Ze wisselen telefoons uit en beloven mekaar te contacteren al ze in Finisterre zijn.
' 't Is een wonder. Ik kom hoe dan ook als een ander mens terug. Sommige dagen vallen wel eens wat tegen, maar dan zijn er andere die alle verwachtingen overtreffen. Le chemin is iets speciaals. Iets dat je niet kan grijpen. Je moet het door- en meemaken. Ik kan nu heel goed begrijpen dat mensen dat willen herhalen.'
'Het is ook ongelooflijk hoe een groep pelgrims functioneert. Op de Weg vindt het ego zijn meerdere. Als het ego opspeelt, reageert er gewoon niemand en dan dooft het vanzelf uit. Er is een bepaalde flow of life die iedereen hier volgt. En als er één is die dit niet doet, dan zondigt hij tegen het geheel en corrigeert hij zichzelf wel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten