Zaterdag, 16 juni 2012
Vandaag gaat Hugo de deelstaat Galicië binnen waar ook het eindpunt van zijn pelgrimsroute ligt. Maar daarvoor moet hij vandaag eerst de berg Cebreiro over via de zogenaamde 'camino duro' of 'zware weg' omdat de stijging er steil en inspannend is.
De oude Sint-Jacobsroute liep via het dal van Valcarce, maar aangezien daar nu een drukke autostrade doorloopt, verkiezen veel pelgrims de alternatieve weg die over de berg loopt. Die is helaas wel zwaarder, maar zou landschappelijk wonderbaarlijk mooi zijn. Bij het verlaten van Villafranca del Bierzo staat op een muur geschreven 'solo per peregrinos buen caminantes' of 'alleen voor pelgrims die goed kunnen lopen.'
Hugo is al heel vroeg wakker en wil ook vandaag alleen vertrekken. Hij neemt zijn ontbijt in de keuken van de herberg. 'Ik heb nog 2 zakjes thee, waarvan ik mij nu eentje ging maken, het andere had ik gisteravond aan Isabelle beloofd. Maar in de keuken kwam ik Gérard tegen die echt ziek is en gans de nacht last heeft gehad van zijn darmen. En hij vroeg om wat thee, dus heb ik mijn laatste zakje maar aan hem gegeven.'
Om 6u10 is Hugo al alleen op stap. Het eerste deel van deze etappe, van Villafranca del Bierzo (550m hoogte) naar Ruitelán (630m hoogte), valt goed mee alhoewel het de hele tijd lichtjes regent. 'De hele voormiddag werd ik heen en weer geslingerd tussen gevoelens en gedachten. Er ging van alles door mijn hoofd.' Het 2e deel of het echte stukje 'duro' begint in Hospital Inglés op 700m hoogte want vanaf dan is het gedurende 2,5 uur klimmen tot het dorp O Cebreiro op 1250m hoogte. 'En dan sloeg de vlam weer in de pijp, ik had weer energie en heb getrokken en getrokken tot boven. Ik weet niet wat het is, maar er is iets in mij die dit wil doen, die bijna geniet van dat sleuren. Het heeft te maken met de stijging, dan kom ik in een heel speciale mentale staat. Het is alsof ik mijn geestelijke activiteit wil omzetten in lichamelijke activiteit.'
O Cebreiro blijkt een klein bergdorp te zijn waar nog een aantal traditionele pallozas bewaard zijn gebleven. Pallozas zijn lage, ronde gebouwen van natuursteen en hebben een breed dak, bedekt met stro, dat aan de onderkant tot bijna aan de grond reikt. 'Ik ben er in één binnen geweest, wel bijzonder. Je ziet duidelijk dat je in een andere regio bent, 't is hier weer helemaal anders.' Er is ook een heel klein, maar mooi kerkje. 'Ik ben er binnengegaan en heb me daar even gezet. En al die gevoelens, gedachten en nog zo veel meer kwamen daar tot ontlading. Tja, dat moet dan eens weg en daarna ben ik weer een ander mens. Ik heb er veel losgelaten en nu kan ik weer ademhalen.' Als hij buitenkomt, komen de 3 Franse dames ook net toe in O Cebreiro. 'Zij hebben een mooi woord voor zo'n emotionele ontlading : vidé.' Ze gaan samen naar de Albergue Xunta de Galicia. 'Er stonden al een 15-tal pelgrims te wachten want de deuren gingen maar open om 13u30, net als wij toekwamen dus. Ze hebben hier 140 bedden, maar helaas geen volk om de herberg te bemannen. Er zat juist 1 iemand aan de ingang die wat uitleg gaf, maar uiteraard enkel in het Spaans en voor de rest moest je maar alles zelf uitzoeken.' Ze installeren zich, praten wat, nemen een douche (helaas geen warm water) en doen de dagelijkse was. 'Aangezien het de hele dag geregend heeft, was alles goed nat. Maar ik heb hier een droogkast gevonden, er stond wel 'privado' op de deur, maar ik heb het mij niet aangetrokken en na 50 minuten was al mijn gerief droog.' Hugo kan zelf nog een dik uurtje slapen vooraleer ze 's avonds alle 4 in een restaurant in O Cebreiro gaan eten.
'Als ik iets geleerd heb, dan is het toch wel dat de pelgrimssfeer garant staat voor tolerantie. En áls het ego van iemand al eens opspeelt, dan heeft het nooit kracht genoeg om invloed te hebben op het geheel. Het is ook een ongeschreven gulden regel dat je geen bezit neemt of legt op iemand, dat zou gewoon niet aanvaard worden. Je laat mekaar vrij.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten