Etappe 105 : SANTIAGO !

Donderdag, 21 juni 2012

's Nachts verergeren de klachten en krijgt Hugo ook nog koorts. 'Ik heb een aantal keer opgestaan en veel aan Aaron zijn briefje gedacht en het indachtig geweest. Gelukkig is de koorts in het 2e deel van de nacht wat verminderd en heb ik toch wat kunnen slapen.'
Maar helaas is er 's morgens niet veel beterschap. Het was de bedoeling om om 5 uur op te staan en om 6 uur te vertrekken, maar 'dat was gewoon niet mogelijk. Ik had zo goed als geen energie en voelde me barslecht. Het hoefde voor mij allemaal niet meer, ik wou naar huis. De Franse dames lachten dit weg en zeiden nuchter dat het toch absurd zou zijn om 20 km voor het einddoel te stoppen en dachten dat het ook wel een beetje een psychologische reactie kon zijn. Misschien wil een mens zijn doel niet bereiken omdat hij dan weet dat het zoeken of de weg er naar toe voorbij is.' Hugo raapt dan maar al zijn moed bijeen, maakt zich heel voorzichtig klaar en begint te stappen.


'Ik was echt ziek onder de baan en heb eigenlijk wel afgezien, 't was sleuren en slepen. Ik ben normaal een snelle stapper, maar kon ik de groep gewoon niet bijhouden. Maar tijdens het stappen klaarde het in mijn hoofd ook wel op en zag ik weer de realiteit in : ik zit op enkele kilometers van Santiago !  En dan moet je toch al doen wat je kunt om er te geraken.'

In San Marcos besluiten ze dan om toch vandaag door te stappen tot Santiago. Na al die moeite lijkt het nu absurd om op 5 km van het einddoel halt te houden en te overnachten. De aantrekkingskracht van Santiago is te groot en dus gaan ze door.

En net na de middag, rond 12u30, wandelen ze via de Porta do Camiño - de poort van de Jacobsweg - en net als miljoenen pelgrims voor hen Santiago binnen.  Ze gaan rechtstreeks naar Kathedraal en gaan die via de hoofdingang aan het grote plein Praza do Obradoiro binnen, 'er was juist een pelgrimsmis bezig en er was heel veel volk. We waren daar nog maar 5 minuten en ze begonnen met het wierookvat. Dat is echt de moeite om te zien en deed me toch wel iets.'  De Botafumeiro is het grootste wierookvat ter wereld, het is ongeveer 1,60 m groot en wordt tijdens bepaalde pelgrimsmissen en op hoogdagen door het dwarsschip van de kathedraal heen en weer gezwaaid.
Na de mis bezoeken ze uiteraard de crypte met het graf van de apostel Jacobus, waarna ze nog wat blijven zitten in de kathedraal. 'Op het moment dat je binnenstapt zie je en weet je dat het uniek is wat je meemaakt, maar toch dringt dat gelijk niet echt door. Er is zoveel volk, je aandacht wordt naar zoveel dingen getrokken. Maar als je dan rustig wordt en daar een tijd blijft zitten, komt er van alles naar boven. Dan begin je stilletjes aan alles te beseffen en komen de gevoelens en emoties naar boven, dan kreeg ik mijn klop.' Een ook fysiek, nog in de kathedraal neemt Hugo 2 Voltaren pillen om de spierpijn en andere ongemakken wat te onderdrukken.
Eens buiten de kathedraal blijft hij nog wat rondhangen op de trappen bij de voorgevel als hij plots een telefoontje krijgt van het thuisfront met de vraag om te zwaaien. In Santiago hangt er op de Praza do Obradoiro namelijk een webcam gericht op de kathedraal. En inderdaad, al vrij snel is hij te zien op  het grote plein. Van achter de computer in Oostakker kunnen we hem leiden tot zo dicht bij de webcam dat we hem goed kunnen herkennen. Wat een belevenis ! Hugo maar zwaaien en wij uit puur enthousiasme ook, maar dat is helaas niet zichtbaar in Santiago. Dankzij de moderne technologie kreeg zijn aankomst in Santiago een feestelijk tintje en konden we dit gebeuren ondanks de grote afstand die ons scheidt toch een beetje gezamenlijk beleven.

Na dit intermezzo gaat Hugo op zoek naar de pelgrimsopvang om zijn Oorkonde of Compostella in ontvangst te nemen. Er staat een lange rij pelgrims die één voor één ontboden worden bij één van de 6 medewerkers van het pelgrimskantoor. 'Het blijft een administratief gebeuren, maar toch maken ze wel tijd voor elke pelgrim. Je moet eerst een formulier invullen waar je onder andere de reden van je pelgrimstocht moet aanvinken, de vertrekdatum- en plaats. Als ze  horen dat je thuis vertrokken bent en er 2500 km hebt opzitten, dan kijken ze toch wel even op. Dat dwingt toch wel respect af want er zijn er niet veel meer die van thuis vertrekken. En tot slot vragen ze je credential en zetten ze er vooraan een grote mooie stempel op, als kroon op het werk en dan krijg je je Compostella, in het Latijn. Ook je naam schrijven ze er in het Latijn op. Dat deed mij echt wel iets. Plots krijg je een bewijs dat je het gedaan hebt.' 
Dan is het richting Post, vlakbij de kathedraal, waar hij het laatste postpakket van het thuisfront in ontvangst kan nemen. Naast enkele praktische spulletjes bevat het ook een nieuw hemd, als symbool voor een nieuw begin.
Hoogtijd nu om een overnachtingsplaats te zoeken, ''t is een privé-herberg geworden heel dicht bij de kathedraal want ik zag het niet zitten om nog ver te stappen. 't Is wel 16€ maar het is er dan ook naar, veel voorzieningen en goed sanitair. Ik ben toegekomen en heb mij op bed gelegd en ben er niet meer uitgekomen.' 

Hugo gaat slapen met de overtuiging dat hij verder gaat naar Finisterre en Muxia, maar met de twijfel of het fysiek haalbaar zal zijn.