Donderdag, 7 juni 2012
Vandaag is het richting Frómista, een etappe van 33 km volledig door de eindeloze Meseta met zijn rode paden en gele graanvelden. In deze agrarische en dunbevolkte streek, die het hart van Spanje vormt, reiken de velden tot aan de horizon en duikt er hier en daar een dorpje op. Het klimaat wordt er soms omschreven als nueve meses de invierno, tres meses de infierno: negen maanden winter en drie maanden hel. Maar gelukkig valt dit laatste vandaag goed mee. Bij hun vertrek regent het zelfs lichtjes en ook later op de dag is er geen sprake van brandende zon. 'Eigenlijk wandel je in een plateau waar de heuvels bovenaan afgeplat zijn. Dus het is soms flink klimmen op de heuvel, dan een heel eind plat om dan weer af te dalen en weer uren plat in het dal te lopen. Je bent fysiek altijd aanwezig in wat je doet. Ik heb wel genoten van de prachtige vergezichten.'
In Itero de la Vega houden ze op de middag een uurtje halt. Ze kopen een 'bocadillo' in een plaatselijk winkeltje dat ze buiten aan een tafeltje opeten en laten intussen ook hun voeten wat rusten 'want je moet de kilometers natuurlijk nog altijd één voor één doen ook.'
Na 9 uren onderweg zijn, komen ze eindelijk aan in de albergue municipal in Frómista, 'en we waren alle 2 kapot. Het was zwaarder dan verwacht, we zaten er echt door. Ik ben er van geschrokken hoe plots je aan de grond kunt zitten.'
Maar veel tijd is er niet om te bekomen, 'als je toekomt, moet je veel meer met je hoofd bezig zijn dan je denkt. Nadenken over wat, hoe en waar eten voor die dag maar ook voor 's anderendaags. En je komt telkens in een dorp waar je niet weet wat en waar er iets is, dus moet je eigenlijk vrij snel weer op stap.' Ze leggen hun rugzakken af, nemen een douche, wassen hun kleren uit en bekomen even om dan toch weer op stap te gaan op zoek naar eten. 'Maar als je moe bent, vertraagt alles en kun je gelijk niet meer beslissen.' Ze lopen rond in het dorp, vinden een épicerie waar er helaas geen brood meer is. Uiteindelijk besluiten ze om toch maar een pelgrimsmenu te gaan eten, maar het restaurant gaat maar open om 19:30. Dus gebruiken ze die tijd dan maar weer om verder te zoeken naar winkeltjes zodat ze morgen toch genoeg eten mee hebben onderweg. Als ze na het eten terug in de herberg zijn, komt er iemand vertellen dat ze hun boodschappen vergeten zijn in het restaurant. 'Dus nog eens terug naar het restaurant. En dat is meteen het verschil met Frankrijk, daar zouden ze uw boodschappen meteen meegebracht hebben :-). Terug in de herberg gezien dat mijn was weggewaaid was door de wind en die dan weer gaan samenrapen. Het enige wat ik nu nog wil, is slapen.'
Het is de bedoeling om morgen 2 etappes te combineren, eerst 20 km tot Carrión de los Condos en dan 17 km tot Calzadilla de la Cueza. Aangezien er op deze 2e etappe helemaal niets is onderweg - geen tussenliggende dorpen, 'men zegt hier dat je op 17 km enkel 1 boom tegenkomt' - moeten ze wel zeker zijn van hun zaak 'want als bij aankomst in Calzadilla blijkt dat de herberg vol is, komen er nog kilometers bij.' Daarom besluit Hugo om te beginnen met de 1e 20 km tot Carrion de los Condos en daar te zien hoe hij zich voelt en wat hij gaat doen.
Intussen ontving Hugo een berichtje van Sylvie-Ann. Een dame waar hij en Isabelle op de route in Le Puy mee samenliepen. Zij kwam echter ten val en liep daardoor vertraging op, 'nu zit ze nog maar een paar etappes achter. Ik heb het gevoel dat ze tot bij ons wil geraken.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten