vrijdag 17 februari 2012


                            ULTREIA E SUS EIA !



Jaren geleden, een tijd na die dag waarop alles anders werd, diende het zich al aan. 
Dat onbestemde gevoel om te ‚vertrekken’, op stap te gaan. 
De ander- en De Ander- tegemoet. 
Het ziet er naar uit dat het zal gebeuren. Het is tijd. Eindelijk. 


Laat het duidelijk zijn. Deze camino is vooral een innerlijke reis. Een reis van achterlaten en loslaten. Van sterven en verrijzen, elke dag. Naar het einde van de wereld wil ik wandelen, voorbij de grenzen van het voor de hand liggende. Ik wil aan de boom schudden tot alle vruchten eruit vallen. Ik verheug me nu al op de blikken wanneer woorden te kort schieten. Op het praten met mensen waar ik geen verleden mee heb. Ik zie nu al uit naar de momenten waar ik Nele, Simon en Aaron mis. De kwaaie hond, de eventuele blaren die te vermijden zijn en de spierpijn heb ik nu al lief en de regen valt enkel uit de lucht om de weg en de wandelaar te zegenen. Amen, het zij zo. 

Oprechte interesse uit de omgeving blies leven in de blog hoewel ik die stilletjes wilde vermijden. Het verleden heeft geleerd dat ik nogal vlug mensen de kast op jaag. Mogelijk wordt deze blog geen uitzondering. 
Waarom mensen de camino doen laat zich meestal niet in één kort antwoord vertalen. Als je niet bereid bent je uren of dagen te verdiepen in een mensenleven heeft het geen zin de vraag te stellen. Als je er wel de moeite voor over hebt wordt uiteindelijk de vraag overbodig. 

Tijdens de voorbereiding openen de poorten van de camino zich op een kier. Meer dan genoeg om overweldigd te worden door de rijkdommen die erachter liggen. Tegelijkertijd ook door de huivering die het afleggen van zekerheden met zich meebrengt. Het was op zich opmerkelijk te zien hoe krampachtig we de zekerheden willen vasthouden met internet, gps toestellen, ipods, dure uitrusting en een bankkaart altijd binnen handbereik. Hoe we het ook draaien of keren, te veel zekerheden vasthouden doet stagneren. Als we de vruchtbare gronden van onze ziel willen betreden moeten we er heel wat voor achterlaten en terugvallen op wat we al lang vergeten zijn, namelijk dat alles uiteindelijk bij elkaar gehouden wordt door liefde en verstand. Dikwijls is er van één van die twee net iets tekort. 
Bij de voorbereiding voel je heel goed wanneer je kluisters afwerpt of juist niet. Bij Jacobus de Meerdere blijf je toch altijd welkom omdat je zélf de weg, de waarheid en het leven van jouw camino bent…



Enkel vier maanden om de voorbereidingen te doen. Geen aanrader want de voorbereiding is veel meer dan organiseren. Via internet en praten met mensen is veel goede info te verzamelen maar uiteindelijk start het voorbereiden vanaf nul. Vanaf het begin wordt duidelijk dat de Camino de Santiago heel wat facetten heeft die in relatie staan met je hele persoonlijkheid. Na een tijdje begrijp je de lichte nostalgie die na de camino achterblijft bij mensen. 


Indachtig dat je het hele ‚hebben en houwen’ op je rug meedraagt, is het belangrijk zo licht mogelijk te pakken. Bij ons stond de weegschaal klaar en alles werd zo goed mogelijk afgewogen. De ene fleece is de andere niet en wol is zeker geen katoen. Het is altijd afwegen tussen comfort, noodzaak en te dragen gewicht. Speciaalzaken bieden zeer geschikt materiaal maar ze zijn dikwijls duur. Soms kan het ook anders. Het internet is soms stukken goedkoper en kousen van de Hema voldoen voor sommigen uitstekend.

Het is de bedoeling de nachten door te komen via een combinatie van slapen in de tent en goedkope andere mogelijkheden. Zonder improvisatie zal het waarschijnlijk niet lukken maar misschien is dit wel met het hele leven zo. In Frankrijk komt het er op neer dat je wild kan kamperen als je maar niet te veel in het oog springt. Dus niet langs de berm van de snelweg. Vragen om in de tuin het tentje te mogen opzetten zou succes moeten hebben. We horen ook goeie dingen over de gastvrijheid. Op een of andere manier geniet je blijkbaar als pelgrim van een relatieve status. 

Enig schouwen door de eigen geest en zijn beweegredenen komt er onvermijdelijk en noodzakelijk bij. Er zijn heel wat overdenkingen maar het gevoel van‚ het komt van -niet zomaar definieerbaar- dieper’, blijft steeds aanwezig. Het is meer dan je in enkele zinnen kunt zeggen.

Vroeger trok de pelgrim na het bezoek aan de kathedraal in Santiago de Compostela verder tot Kaap Finisterre, volgens de Romeinen het einde van de wereld. Finisterre (Spaans) of Fisterra (Galicisch) is afgeleid van het Latijnse Finis Terrae. De Pelgrim zocht op het strand naar schelpen en verbrandde er kledij als onderdeel van een veelzeggend eindritueel...

Het is wachten tot 3 maart om de eerste stap te zetten.


Hugo

1 opmerking:

  1. Een goede ingesteldheid, één met een diepere betekenis, is het beste fundament om aan je pelgrimstocht te beginnen! Hoe dan ook wensen we je het allerbeste en de moed om je levenswens te vervullen. In onze gedachten stappen we voor een stuk met je mee. Hugo, "vale"!

    BeantwoordenVerwijderen